Siyah Elbisenin Kalbi

SİYAH ELBİSENİN KALBİ
Sabahın duvağında üşüyen
Eski sözlerle örülen kentler gördüm,
Uçurtmaların iplerine düşlerini sırtlayan
Elleri üşüyen çocuklar,
Kervanın ince sızısını topluyorlardı
Ufuğun en ince çizgisinden.

Kuşlar sesiyle vardı güzün dudağında
Ihlamurlara düşen yakamozların dansıydı,
Güneşte tenini çürüten.
Turuncu taçlara son kez
Papatyalar çizerdi ellerimiz,

Mezarların suskun servileri uyandırırdı
Geceyi derin uykusundan,
Büyüttüğümüz güneş
Taşardı evlerin sofalarından,
Elma kokulu avlulara.

Çocukluk kısa süren bir rüyayı,
Yağmur kuşlarının şiirden kulubelerine
kanatlarında taşımanın adıydı.

Gözü yarı açık arzular,
Kıpırdanırken rüzgarın saçlarında,
Hayallere sürüklenirdi sırdaşı denizin kokusu.
Uzaklıkla sınarken kendimi tel tel,
Koparılmış güllerin su düşleri
Ateşten yaprakları hâla bedenimde.
Sabahı sonuna dek açık şehirlerde
Somunuma katık ederdim,
Tütün kokan ülkelerin yangınını.

Bir sarı çiçeğin kalbindeki son sese,
Göğe yükselen kayıp atlasların
Kış teninde ağlayan boşluklarına
Kocaman harflerin harbiyle
Yurtsuz , sensiz , renksiz, sessiz ve ülkesiz
Terkimde ay ışığı ve tahtadan yonttuğum
Rüyalarla
Vakitlerden gitme vakti yazdım
Göğün alnına
Süheyla Altınkaya Turan