Birden uyandırdın beni, bin bir yıllık düşümden,
Hakikatim, olmalı sevdan, fakat böyle olamaz...
Bin keder okunur oldu; neşemden, gülüşümden,
Keder acı, elem tatlı... Aynı kapta duramaz.
Sana bunu anlatması, farksızdır ölümümden.
Haydi, duracak diyelim, o kap insan olamaz.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bence pek başarılı bir çalışma değil, üzerinde daha durulması lazımmış. Ne var ki, yazarı biraz aceleci. Dayanamamış, hemen yayınlamış. Hal-i pürmelali budur. :)
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta