Siyah Bulutlar Şiiri - Kevser Yenel

Şimdi sorsan bana
Hatırlıyor muyum seni?
Unuttum sen gideli unutmanın ismini
Adımlarım dolaşıyor ıssız koylarda
Elimde elinin izi
Durmadan yürüyorum
Nereye yürüyorum?
Tanıdık hiçbir şey yok yokluğundan başka
Adreslerde, sokaklarda, dağlarda
Kendimi yitirircesine seni arıyorum
…
Hangi zamana yol aldın kim bilir?
Nasıl bir sonbaharın kucağında uyuyorsun?
Mevsimler gelip geçiyor habersizim
Meğer kışmış üşüten yaprakları
Perdelerden önce havalanmış kuşlar
Dallarda ağaran saçları göğün…
Zamansızlığımda kıvranıyorum
Yarasalara benziyorum gitgide
Karanlıkta sabahlıyorum
İçimde mısralarıyla seni arayan eksik bir şiir…
Dişlerimi sızlatan söyleyemediklerim…
Biter mi yollara gömülen hasretim sızım,
Aynalardan kalkar mı eskiyen yüzüm?
Rotasını kaybetmiş bir gemi gibiyim
Yelkenim yaralı, limansızım.
Arınmıyor damarlarımda akan koyu karanlık
Silinmiyor göğümden siyah bulutlar.

Şimdi sorsam sana
Söyle nerdesin?
Havada öylece çırpınır durur sesim
Cevapsız kalışlarıma eklenir bir sessizlik daha
Kardelenler biriktirdiğim vazom solar
Pencerem ağlar günlerce
Kalabalık şehirler ıssızlığa soyunur
Buğulu camların ardında küskün bir çocuk olurum
Hiçbir oyuncak avutamaz beni
Karıncalar umutlarımı taşır yuvalarına
Lunaparklar gülücüksüz
Sokaklar ışıksız kalır
Mezarlıklardan yükselir kahkahalar
Kendini kaybetmiş bir şehir olur yaşadığım
Bitmez bir türlü kayboluşlarım

Şimdi sorsam sana
Sorsam ben kimim
Ya da sussam çığlık çığlığa

Ayrılık sözlüklerde durduğu gibi durmuyor sevgilim
Ayağıma takılıyor ayağım
Hep bir yerden düşer gibi
Ölür gibi yaşıyorum
Yatağıma gömülüyor cesedim uykularımda
Kayıp kimlikler diyarında
Hükümsüzlüğüme ağlıyorum

Şimdi sorsan bana
Neden bu yalnızlık,
Bu arayışlar nereye kadar?
Dilim susar,
Gecem konuşur.
Islak gözlerimden seyredersin kayboluşumu
Yalnızlığı tanırsın ayak sesimden
Şimdi sorma bana
Anlatamam siyah bulutları sana
Dudağımda kurak çöller
Kelimelerim susuzluktan perişan
Ölüyorum aradıkça seni
Anlasana!