Siyah beyaz Şiiri - Battal Özcan

SİYAH BEYAZ
Ne kaldı ellerimde ve kimlere kaldı yüreğim?
Ellerim bile dokunamıyor artık en vefalı kalem sevgililerime.
Kurşun kurşun oluyor ellerimde, tükenmez tükenir
İlham uğramıyor yüreğin en ücra köşelerine bile.
Şiirler titrek, anlam veremiyor
Ellerin ve kalbin arasındaki kayboluş hikayesine.
Hayat bu kadar mı sonbahar,
Yoksa sonbahar mı hayat kadar?
Yaşanmışlığın bıkkınlığı belki de.
Gerçi hayatın hep siyah rengine boyanmadı yüreğim
Ve hep dökülmedi gözlerimden okyanuslar.
Peki neydi yine beni bu hale düşüren ben yavaş yavaş doğrulurken?
Bir anlık usanç çığlıkları mı,
Yoksa yazılmış senaryonun baş kahramanlığı mı?
Herkes kaderini yaşar, biliyorum.
Kaderimin sahnelediği kadar gülüyor,
Senaryosundaki rolüm kadar ağlıyorum.
Asilik mi? Kesinlikle hayır kendime hatırlatıyorum.
Yaşam; ne her daim komik, ne de sürekli trajik.
Bu,çizilmiş çizgilerin akışının alıştırdığı klasik.
Ruhum anların yaşattıklarının çizgisinde şimdi
Bir siyah örtüye bürünüyor bazen de bembeyaz.
Şimdi naz yapan da beyaz, kollarını açan da,
Halime bakıp, gelişiyle siyahın canını sıkan da.
Sıkma canını siyah! Seni yaşayan da benim anlayan da.
Olmasaydın, beyazın pahasını anlayamayacak ta.
Şimdi içimde yaz, ruhum çiçek açtı, her yer rengarenk.
Solacağını bilsem de bir anla,seni yaşamaya değer,
Biteceğini bilsem de o anla,seni beklemeye değer.
Çünkü senin değerin anlatılmaz,yaşanırmış meğer.
Ve senin gidişin benim gelmeni dileyerek bekleyişim
Beyazlığın huzurunu her şeyimle hissedişim
Seni, beklemek bile güzel biliyor musun
Çünkü sen gidenlere hiç mi hiç benzemiyorsun.