Siyah Beyaz Şiiri - Çetin Erdoğdu

Nasıl bir gündü
Nasıl anlatsam bilemiyorum ki
Kalabalık caddelerden geçtik
İnsan selinin ortasından
Ne onlar bizi fark etti
Ne de biz onları

Aşklar yaşanıyor
Kaldırım taşların oturaklarında
Kimin umurunda
Kartpostallar asılı demir parmaklıklara
Siyah beyaz gülüşünü seyrediyor
Karakalemle çalınan kadının
Seyrine dalanlar

Bir şiir yazılmış uzunca
Siyah beyaz gülüşüne

Bir karakalem
Bir beyaz kâğıt
Bir de gülüşün

Şiir hüzün veriyor seyredenlere

Oysa vitrinleri renkli
Bahariye caddesinin
Renk cümbüşü gibi

Çingeneler köşe başında
Çiçekler satıyor sepetler dolusu
Sarı kırmızı beyaz karanfiller ortasında
Kına rengine batmış
Ortası hardal sarısı papatya
Aşka durmuş sanki

Oysa aşk siyah beyaz
Bunca renklilik içinde

Sürgün kentin çocukları
Simit satıyor
Taş kaldırımın orta yerinde
Üçayaklı tezgâhına özenle dizmiş umudunu
Can simidi gibi
Susamına yel değmiş

Zabitler kesmiş yanı başını
Yüreğine korku düşmüş
Ekmek param umudum derken
Anasına söz değmiş
Birde derdini anlatabilse
Derki;
'zabite, ne yazarsan yaz'
Oysa ekmek parası siyah beyaz
Bunca hoyratlık içinde

Ben seni koluma takmamışım
Elinden de tutmadım
Yan yana yürüdük
Bahariye caddesi'nde
Eskimiş parke taşlarını eskiterek
Hiç kimse duymadan
Platonik aşklar gibi

Kaç çiçekçinin önünden geçtik
Saymadım kaçıncıydı
Esmer yüzlü çiçek satan kadın
Gözümün içine bakıyor
Bir gül vereyim diye sana
Bir de gülücük yolluyor
Esmer yüzündeki
Mor dudaklarının arasından
Altın dişini parlatarak

Onun derdi başka
Benim derdim başka
Ben yanmışken böylesine aşka

Bakışlarımı kaçırıyorum
Söylenmesin diye bana
Oysa bir gül değil
Bin gül bile güzelliğine az
Bunca güller içinde

Ama adını koyamıyorum
Çünkü güllerde siyah beyaz