Siyah Beyaz Şiiri - Mehmet Fatih Karasevda

Siyah beyaz bir fotoğraf,
Önünde bir kadın,
Fotoğraftan daha siyah bakışları ile,
Ruhuma bakar gibi bakıyor,
Bakıyor ve bakıyor dakikalarca,

Elinden kurtulmak ne mümkün,
Her adımda takip ediyor,
Sanki ben oluyor saatlerce,
Gökyüzü ağlamaya yüz tutmuş,
Mor bulutlar birbirine yaklaşıyor,

Benim ona sokulduğum gibi,
Bulutlar tek vücut olmaya başlıyor,
Ağaçlar apayrı sallıyor rüzgarda yapraklarını,
Asrın birikmiş şehveti ve hoşnutluğu ile,
Son bir defa daha Adem'i doğurma arzusuyla ağaçlar ve bulutlar,

Sokuluyorlar birbirlerine dolu dizgin,
Siyah beyaz fotoğraftaki kadın,
Üsküdar ve Fırat nehri arası,
Kovalıyor beni durmaksızın,
Kaçmak ne mümkün ah ne mümkün,

Güz başlıyor ruhunun kenarlarında,
Bilirim onda başladı mı güz,
Dayanamaz evren döker yapraklarını,
Çeker suyunu Asi,
Güneş sırtını döner bu yaşlanmış dünyaya,

Güneş döndü mü sırtını başlar bizim mesai,
Mesai dediysek sekiz beş değil,
Bir ömür sürecek mesai yani,
Sevme, aşık olma, vurgun olma,
Gözlerine bakıp güz şiirleri okuma,

Güz mevsiminde başka sevdirir kendisini,
Bir ideoloji olur çıkıverir,
Bir düşünce sistemi olur,
Bir felsefe var eder,
Bir yakarış veya isyan olur,
Hayat olur o güz mevsiminde...