Siyah Şiiri - Ahmet Beltekin

Hep aynı ürperti içimde,hep aynı korku ne tuhaf,
Gözlerimi gölgeliyor gecenin karanlığı...
Ve ben aynı mevsimde yaşıyorum,
Soğuktan farksız bu çılgın yalnızlığı.
Yine kulaklarımda çınlıyor,dursuz duraksız,
Uçurtmasını kaçıran çocukların çığlığı,
Buğulanmış cam gibi görünüyor artık her taraf...
Ve ben yaşayamadığım çocukluğuma ağlıyorum,
Zamanın uçurumundayken her sabah,
Üstelik kayarken kirpiklerimden zaman,
Yine aynı rengi görüyorum,sokaklar siyah...

Hissediyorum,sevgi yol yorgunluğudur,
Mutlu eden,hüzünlendiren, hep ağlatan...
Sokaklarda naralar atarken rüzgâr,başıboşluğu hatırlatan,
Toz pembe değil ki hayat,o hep toz pembe bildiğin,
Yağmurlarla toza bulaştı,acıları gizlemek için...
Bu yüzden yalnızlığımı zamana sığdıramıyorum,
Biliyorum ayrılıklar sevgime doğrultulmuş birer silah,
Konuşamıyorum,susuyorum,
Sevgiyi haykıran dudaklar siyah...

Sanki üstüme yıkılıyor,bütün duvarlar küstah,
Yine de alınıyorum,hüzne alışık olsa bile yüreğim..
Yalnızlıkların yabancım olmadığını bile bile yıldızlar,
Unutmaya çalıştığım her şeyi yeniden hatırlatıyor,
Soğukluğu ürperti veren karanlıklar...
Kolay olmuyor elbette hayata veda etmek,
Ve kolay olmuyor ayrılmak sevdiklerimizden.
Ölüm bir anlık demek,gerçekleri değiştirmiyor,
Korkuyoruz yine de gideceğimiz yerden.
Herkes biliyor,bir işe yaramaz son anda çekilen ah,
Ayaklar çekilmez,otlar eksik olmaz üzerimizden,
Ölüyorum topraklar siyah...