Siyah Şiiri - Necati Atilla Soykan

Bir yere ait olmanın rengidir siyah
Mesafelere sığdırıldığında ayraç tutulan tarih
Modern çağın metal kemiklerini kasıp kavuran
Birde silmek için çamurdan köleliklerini
Giyildiğinde göğüslerdeki boşluğu dolduran
İnsanca kalma kaygısının adıdır siyah..
Bitmeyen bir devinimdir ele saklanan yüz
Kabilin kan damarlarını çatlatan gözleri
Korkutur okulsuzluk tini tüm ideolojileri
Yakasına sarılacağı hep bir hurafe yaratacak
Yalnızlık kuşkusu titretiyor kandilleri
İnsanı düştüğü yerden kaldıran kalem siyah..
Peygamberlerin kimyasıdır sabır
Birde şehrin öbür ucundan koşup gelen adamın
Sesi iri çıkartıyor paranın ve kılıcın hırsı
Yine de yenik düşecek saraylar çadırlara
Karıncalar var gücüyle çapalıyorken toprağı
Göğü delen tomurcuğun kaftanı siyah…
İlk reddedişin arkasında saklanan saik
Macerası bitmedi porselen dükkanında filin
Yayıldıkça genişleyen karınlarda iyi niyet
Yağmuru paylaşmak istemiyor çelik şapkalılar
Belki gecikmiş bir dürtüydü iyi kalmak
Yüzlerine çekilecek perdenin rengi siyah..