Siyah Şiiri - Volkan Baylan

Güneşimin erken sönüp,
gecemin erken doğduğu çağdayım.
Avuçlarımda karanlığın bir yüzü,
diğerinde soğuk nefesim.

Büyüdükçe daha iyi anlıyorum,
içinde büyütülen yoksunluğun yitik kimliğini.
Bilmediğim alfabenin sahibiydim.
Ve hiçliğin, kör kuyusunun ev sahibiydim.

Ben ki, zamanı iliştirmişim karanlığa.
Dünya ya karşı oynamadığım bir körebe.
Dünyam, zamanın hayali bile olmadığı bir yer.
Ve hayalini bilemediğim her yer...

Varlık ve yokluk arasında,
sonu olmayan bir karanlıktı gözlerime takılan.
Sesimi dahi duyamadığım,
ilahi bir yokluğun boşluğun da duyulan aksisedaydım.

Oysa,
karanlığı yırtıp, aydınlığa koşmaktır mucize.
Gökten yağmur gibi değen bir el gibidir.

Öğretmenimdir;
Güneşimdir, ellerim.
Aydınlığa koşmaktır.
Bahşedilen bir mucizeyi anlamaktır.
Ellerim;
Hayallerimin diğer yüzüdür...