Şivesi Bozuktur Yalnızlığımızın-ıı-

’Kendi alevlerinizde yanmaya hazır olmalısınız:
Önce kül olmadan kendinizi nasıl yenileyebilirsiniz? ’
Nietzsche

I

Sen, suçlarımın ihbarcısı, hakkımda çıkarılan tutuklama kararıydın! ..
o yüzden polis raporlarında rehin aşkımız
sen türkülerimi demlediğim sabahların efkarı! ..
bıçaklanmış günlerimden kalan şiir
sen yaşanmamış bir an, akmamış bir kan
ve henüz çekilmemiş bir off, sızlamamış bir yaraydın! ..

başlangıçsız ayrılıklarda nasıl uğurlayabildiysem seni yalnızlığın zulasına
akşamüstleri yokluğunu yeniledim, anılara dokunarak soluk fotoğraflarda/
yeniden ayrılırım senden, ellerinden ve kendimden
hayatın ıssız bir yerinde vurulurum yeniden-
sen gidersin bir daha konuşmam ve susarım

geç kalınmış bir otobüstün, istikametsiz yolculuklarda
pişmanlıklara gerilmiş, bir keşkeydin,
aşk mahzenlerinde bekletilmiş, bir tutsaktın! ..
geceleri kendin, gündüzleri körlerin aynasında
konuşkandın sağırların sessizliğinde ve unutkan öğütülmüş ayrılıklarda

II

/her aşk bir bıçaktır ayrılıkların bilediği! ..
yeni bir hayat, taze bir dramdır! ../

hep dargın bir duruşu vardır, unutuluşlara kilitli yalnızlığımın! ..
ansızın bir çocuk sevinir ve yenik bir kadın ağlar içimde
beni hayata karşı kollayan, boş mermi kovanları
ve demir parmaklıklara rehinken, dönme umudum,
kavuşurken senin, ayrılırken benim olan yüreğim

sen böyle tutkunken kendine, uzak dokunmalarda
saçların rüzgarlara salındığında,
bir daha öpsem bana yasaklanmış dudaklarını
bu örselenmiş gecelerde, acılarımı sınayarak

anılara dokundukça kendimden uzaklaştım,
dikilmez artık yırtılan sevincimiz
çürümüş şehirlerde, yağmalardan arta kalan yaralarız biz
kimliği rehin bırakılmış bir coğrafyanın sürgünleriyiz biz
ezgileriyiz aynı türkülerin ve imgeleriyiz içli şiirlerin...
ürkek adımları bir aşkın/aynı kalbin çarpıntılarıyız! ..
yalnızlıklardan derlenmiş şarkılarız biz...

onarılmayan kendimizin, rutubet gözlerinde
bizi yok etmeye çalıştılar kalleş komplolarda,
bu yüzden herkesten firar yaralarımız

çabuk yaz öfkeli şiirlerini hayat kısa, böyle upuzun acılarda
biz yokuşu kendimizin, durmadan tırmandığımız uzun soluklarla! ..
biz kendimizin çırağı, ustası kendimizin, bu yama tutmayan hayatta

III

hep seni özlemekle gelip geçti acıtan günlerim, hep sana yanmakla
hep seni bekledim, dilimin dönmediği türküler söyleyerek
hep benim olmayan, kavuşmalara bakarak...

hep senin içindi bu sürükleniş,
bu kudurmuş yalnızlığım
ve kendime gömülüşlerim/

bir sutyen gibi unutulurken aşklar kirli yataklarda! ..
yalnızlık sokulmasın güzelliğine-
çünkü, ’altına imzasını atacak kadar kim bilinçli ve doğru yaşadı ki? ..’

(Birdal ERDOĞMUŞ/2007)