Sıvas Yangın Yeri Şiiri - Önder Atmaca

Temmuzun ikisiydi
günlerden acı bir gün, adı batası bir cuma
güneş bile ışıtamıyordu günün karanlığını..
ve türkülerle-halaylarla, deyişlerle-semahlarla beslenen günde
Pir Sultanımızdı anılmak istenen..

... camilerden ezan sesleriydi gelen,
hele günün adı cuma olmuşsa öfkeyle söylenen minarelerden
ve dua yerine küfür sesleriydi yükselen
kin ve garez; ibadetçesine yüreklerde beslenen..

Kimicikler çember sakallarıyla doluştular meydana
sivas yangın yeriydi artık
meydansa kalleşlerin kahpelerin toplandığı bir arena
elleri kanlı, elleri sıkılı, elleri meşaleli…
sivas yangın yeriydi şimdi
bir değil, üç değil, beş değillerdi
binlercesiydi meydanı dolduran öfkeleriyle
ağızlarından saçılan köpüklü salyaları
dişleri vahşi bir köpek gibi kan somururcasına
öfkeleri, hınçları...kin dolu yürekleriyle
yıkıyorlar, yakıyorlar..talan ediyorlardı..
onbinlerce hınzır paşaydı meydanda uluyan..
sivas yangın yeriydi şimdi..
canlar tek yürek..sıkışıp kalmışlar kapanda
canlar tek yürek..umut yüreklerinde, umut direnişte..
canlar tek yürek..
alınları kızıl bantlı, yürekleri kızıla sevdalı..
canlar tek yürek..
kurtuluş yoktu tek başına
ya hep beraber yaşanılacaktı
ya da hep beraber ölünecek..
ateş kalleş, ateş kancık,
ateş yobazlarca acımasız
ateş faşistlerce kahpe..

ve tek yürekti canlar..
Sivas yangın yeriydi şimdi
yobazların kara sakalınca acımasız ve korkunçtu alevin çemberi
ve faşistlerin yüreğince kana susamış
içinden çıkılamayan
can alıcı
ve harlı mı harlı
ve cehennem yerince kaos
ve çelik kapılarca açılamayan..

gün bittiğinde sessiz bir çığlıktı yürekleri kavuran
otuz üç canımız yiten olmuştu
alınlarında bantları
bantlarında yıldızları
yiten olmuştu yüreklerimizi sızılatıp..
her yaştan, her çağdan fidan yitirmiştik
bu ne acıydı böyle..dayanılmaz olan
bu ne acıydı böyle.. yürekleri dağlayan

Sivas yangın yeriydi şimdi
ASLA SÖNMEYECEK OLAN.....

28.6.2007