Sivas Gibiyim Şiiri - İrfan Erden

Sivas gibiyim
Biraz yaz çoğu zaman kışım
Ne ilkbahar ne sonbahar bilirim ...
Gönlümün yüzölçümü alabildiğince engin,
Sığmam küçücük dünyalarınıza...
Yalnızlığım ile kardeş
Umudum ile çoktan helalleşmişim..
Kapatmışım gönül kapımı
Darağacında asılıdır muradım..
Veysel gibi dost dost diye nicesine sarılmışım
Bir anamı bir kara toprağı sadık yarim bilmişim..

Sivas gibiyim
Biraz yaz çoğu zaman kışım
Bir beyazı birde siyahı bilirim
Dünyanın servetine değişmem ben beni bileni
Kızılırmak gibi diyar diyar gezerim
Denizim de yok kì...
Vardi dönülmez sefere gitti.
Ç-ağlama artık sus gözlerim,
Unutulmuş yalnızlıklarda maziye hasretim.
Göç vermişim kendimden
Azalmamişim benligimden..
Terkedilmişliğimle ayakta iken
Başı dik,bıraz mahzun biraz mahçup
Gururla bakarım dağların doruğuna
Dolu başaklar misali

Sivas gibiyim
Biraz yaz çoğu zaman kışım
Ne taht ne köşk bilirim
Bir yanım tecer bir yanım yıldız dağıdır
Bilinmeyen yanlarım keşfedilmeye hazır
Ne ekersen onu biçersin bereketlidir toprağım
Bozkırlarımı yeşertecektir evlatlarım
Suskunluğuma aldanmasın düşmanlarım
Pir sultan abdalım banazda
Hiç aldanmadım dünya malına
Geçti dost kervanı eyleme beni

Sivas gibiyim
Biraz yaz çoğu zaman kışım
Bir gündüzü birde geceyi bilirim
Güneş batmadan biten sevgilere inat
Kurban olurum diyen sevdalara tanıgım
Bazen bir ozanın türküsünde
Bazen bir şiirde gönüllere akarım
Semah döner,halaylar çekerim
Hali tezgâhlarına resmedilmiştir suretım
Hasretligim tutkularım ve aşklarım...

Sivas gibiyim
Biraz yaz çoğu zaman kışım
Bir sadakatı birde vefayı bilirim
Ne Denizi getirebilirim
Nede boş vaatlerle kimseye
Avutulmuş bir hayat verebilirim
Ben Sivas gibiyim.

irfanERDEN