Sivas Ateşi Şiiri - Devrim Ser Çindemir

Otuz yedi ölümün
Otuz yedi ağır acısı.
Dem var.
Aydın ve sanatçı demi.
Gam var.
İnsan olabilmenin gamı.

Yaralı bir kış yüreğim.
Depremler yaşanır,
En bastırılmış cesaretlerimde.
Utanmadan bakabilmenin endişesi var,
İnsan olan her yerimde.

İki temmuz
Sivas
Bildiriler dolaşır Cuma namazlarında.
Açılır eller öldürme ibadetine.

Kara bulutlarla çalkalanır gökyüzü.
Parçalanır havada kalan kanat sesleri.
Kuş yuvalarını çiğneyen sürü,
Yürür katran katran
Polis korumasıyla.

Atalarının korkuları kabarık,
Çevirirler kinlerini Pir Sultana.
Çamur bulaşmadı diyerek,
Kırıp bitireceklerini sandılar.

Madımak’tan pompalanan
Sıcaklığa dönerler kanlı yüzlerini.
Gözleri akrep gözüdür artık,
Sakalları domuz dikeni.
Kara molla olmuştur temelleri.
Ve Mecusi dinleri.

Beklemezler
Böyle ateş çıksın
Otuz beş yürekten.
Sokaklar, üniversiteler,şehirler..
Tüm Türkiye öyle bir aydınlanır ki;
Gözleri kamaşır korumaların,
Telsizleriyle kapatırlar.
İkiyüzlüler perdeleri çekip
Gömülürler yastığa.
Yobazlar tilki telaşıyla soluğu yine
Yerin derinliklerinde alırlar.

Öyle bir ateş ki;
Toprağa düşen ölümsüzleşir.
Mahkûm eder
Yalanın son türünü.
Bayrak olup dalgalanır,
Tarihin sis perdesini yırtarak.

2 Temmuz 1994
Ateşi düşünüyorum
Buruk bir tebessümün
Yiğit coşkusuyla.
Bilirim.
Güneş imrenir size,
Duyguların en güzelleri ellerinize…..

ÇİVRİL 1994
Devrim Ser ÇİNDEMİR