Sivas'a Sevdam ve Babam

Sivas’a Sevdam ve Babam

Soğuk kış günlerini seviyorum,
Dağların beyaz örtüsünü,
Tipinin savurduğu türküleri,
Sobanın başında ısınan elleri,
Çatlayan dudaklardaki sabrı…
Seviyorum seni Sivas!

Kuru, katıksız yazını seviyorum,
Kızgın güneşin altında sararan ekinleri,
Köy yollarında yankılanan çocuk seslerini,
Göğe sevdalı kırlangıçların müjdesini,
Ve dağlara uzanan yorgun patikaları…
Seviyorum seni Sivas!

Ilık ilkbaharını seviyorum,
Kar sularıyla coşan derelerini,
Mor menekşelerini, sarı çiğdemlerini,
Toprağın bereket kokan uyanışını,
Yeşilin en saf halini…
Seviyorum seni Sivas!

Sürgün sonbaharını seviyorum,
Kızıl yaprakların yavaşça savruluşunu,
Bir annenin gurbete uğurladığı evladın gözyaşını,
Hüzün kokan rüzgarlarını,
Sessiz köy odalarında tüten soba dumanını…
Seviyorum seni Sivas!

Ey Sivas!
Senin taşında tarih var,
Gökmedrese’nin kubbesinde dua,
Divriği’nin kapısında sabır…
Sen ki Anadolu’nun kalbisin,
Türkünün, destanın, sazın yurdusun!

Ve bil ki;
Senin yollarından Pir Sultan geçti,
Senin dağlarında Aşık Veysel’in nefesi esti,
Her telinde bir gurbet, bir sevda yankılandı.

Ama ey Sivas, benim için bir anlamın daha var…
Senin kucağında bir mezar var,
Yukarı Tekke’nin sessizliğinde bir adım var…
Orada babam yatıyor,
Rahmet kokan toprağında, gökyüzüne yakın…

Her gelişimde rüzgar kulağıma fısıldar:
“Hoş geldin evlat…” der sanki,
Toprakta bir huzur, gökyüzünde bir nur,
Baban orada ebedi uykusunda,
Senin her adımını dua gibi dinler.

Yukarı Tekke’de kuşlar babamın omuzuna konar,
Rüzgar onun mezarında ninni söyler,
Ben diz çökerim taşına,
Elimi toprağına sürerim,
Ve bilirim ki:
Babam bu şehrin ruhuna karıştı artık,
Sivas’ın her türküsünde, her duasında var.

Ey Sivas!
Sen benim sevdam, babamın huzurusun,
Senin dağlarında hatırası var,
Senin göğünde babamın duası var.

Ve ben;
Soğuğunla, sıcağınla,
Hasretinle, sevdanla,
Babama verdiğin huzurla,
Seni daha çok seviyorum Sivas!