Dostlarım karga olup çöktü başıma
Leyla’m koyup gitti yalnız bir başıma
Zehir koydular ekmeğime aşıma
Bilmem feleğin bana kastı ne
Akraba dediklerim cebimden çıktı
Gözyaşlarımla yıkanmış
Gökyüzünden,
Sana sevdamı getiriyorum
Sıcaklığımı güneşten,
Parlaklığımı aydan,
Güzelliğimi gülden aldım
Güneş mi çaldı kalbimi yoksa sen mi?
Bu Temmuz sıcağında
bir yel olup estin bağrıma,
hayata yaşamaya küsmüşken
sen güldürdün ağlayan gözlerimi.
Bu aşkta bitti.
Hazan mevsimine girdik.
Senden kalan ne varsa,
Birazdan yanacak.
Ağlayan gözlerime,
Yine gülmek yasak.
Sevmek;
Kalbine iki çivi çakmaktır.
Her acı söz deyişinde
Kanar, kanar yanar durur
Sevmek;
Sevgilinin sokulu gözleridir
Başımda lâbirentler dolaşıyor
Bin derdim var gök kubbeyi aşıyor
Nasıl yaşıyorum akıl şaşıyor
Yaşamaksa bu yaşıyorum ben
Ne hayaller kurdum hepsi yıkıldı
Eylül fırtınasını düğününe saz,
Dallardan düşen yaprakları,
Başına duvak
Sigaramdan çıkan dumanı,
Üzerine gelinlik
Gözyaşlarımı da
Ellerini aç yalvar Allah’a
Nur yağsın ellerine
Yaşat ki imanı kalbinde
Şeytan kabirde çalmasın
Küçücük yüreğinde yaşat
Gözlerin hâkim olmuş
Ellerin kırılan kalemim
Saçların son sözüm
Ayakların ise sonum
Vuruyor, vuruyor sandalyeme
Son bir kelime çıkıyor
Ne zaman seni dusunsem
Tatlı gulusun canlanıyor gözlerımın önunde
Sankı karsımdaymıssın gıbı,
Bende sana bakarak gulumsuyorum,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!