Sitemname Şiiri - Hasan Özçelik 2

İnsan denen meçhul, ne kadar çetin,
Halden anlar deyip, sır verme sakın,
İyimser bakardım, şaşırdım bütün,
Çare yok, derdini dökme boşuna.

Avradın kötüsü kötüdür kötü,
Sandıkta kokuttu beş kilo eti,
Hep bize ürmekte amcamın iti,
Köpek bizim deyip övme boşuna.

Irgat der ki, düşsün ağa peşime,
Aç kalsam da gitmem onun işine,
Talih kuşu konar belki başıma;
Züğürt beye nefes dökme boşuna.

Talebe der; kalem, silgi, kitap yok,
Vaktim mi var, dersler ağır, işim çok,
Koşarız bir hayale, aç ya da tok;
Talep yoksa, ders anlatma boşuna.

Ebleh kel, hem fodul, haddini bilmez,
Burnu yere düşse eğilip almaz,
Kafasında saç yok, berber beğenmez,
Makası, tarağı açma boşuna.

Anaya bak, karar eyle kızına,
Tezgahı gör, değer eyle bezine,
İklime bak, kışı benzer yazına,
Tarlayı, sabanı sorma boşuna.

Utanır, söylemem ölsem acımı,
Haramiler almış yolun bacını,
Yörük naçar kaldı, çekti göçünü,
Dağlar aşıp yayla sorma boşuna.

Birileri derki evren bizimdir;
Savaş, zulüm, hile bize lazımdır,
Güçlüyüz, haklıyız, bu son sözümdür;
Eşkıyadan medet umma boşuna.

Yardımlaşma, mertlik, dostluk ve vefa,
İnsanlık nerede, konulmuş rafa,
Adam bizim amma tuhaf bir kafa,
İnanç, töre, âdet sayma boşuna.

Müsrif deve ot için yardan uçar,
Keçiler kavgada dar köprü seçer,
Leyleklerin ömrü laklakla geçer,
Akılsız hayvan çok, sayma boşuna.

Karışamam hiç kimsenin işine,
Bir hoş oldum, hep düşüne düşüne,
Çin tuzu karıştı bulgur aşına;
Marketten alıp da içme boşuna.

Özçelik’im niçin kendin üzersin,
Her sözünde ince mana dizersin,
Okuyan var mı ki şiir yazarsın,
Kağıtta kalemi yorma boşuna.