Sitemim Kendime! Şiiri - Refika Doğan

Aslında yazı içeriğine konu hakkındaki düşüncelerimi, sitemlerimi -görülen lüzum üzerine- aylar öncesinden kısa ve anlaşılır başlıklarla yazmış, kendimi pasife etmiştim paylaşımlarımla; mümkün mertebe öne çıkmamaya, geri planda kalmaya çalışarak... Halen de öyle ya!

Fakat değerli dost Sayın, Hikmet Çiftçi nin, benzer nedenlerle kaleme alıp Antoloji de yayımladığı “ Arkadaşlık Teklifleri” adlı paylaşımı; içimde kırılıp örselenen, şu sayfalara yazma gücümü büyük ölçüde etkileyen çifte standartlı, beklentili, çirkin ve sırıtan bir maskenin görünen ve görünmeyen yüzünü gözler önüne sermeme; böylesi konuların içselleştirilmeden, yeri geldiğinde dışa vurularak paylaşımını zorunlu kıldı. Bu bağlamda kendilerine teşekkür ediyorum!

Bugüne değin içime attığım, yazınsal etkinliğimi -neredeyse- yok denecek düzeye çekmeme neden olan bu ikiyüzlülüğe, bu samimiyetsizliğe hiç bir zaman onay vermedim, vermem de mümkün değil! Bu bir duruştur, kişinin önce kendisine sonra yaptığı işe ve insana saygısıdır! Hiç bir çıkar menfaat duygusu kişinin kendisine saygısından, başı dik duruşundan ve duru bir samimiyetle (olanakları ölçüsünde) yapacağı paylaşımdan, karşılıksız iyilikten, uzattığı dost elinin katkısından daha katkılı, daha anlamlı olamaz!

Şu gruplara, paylaşım formlarına bakıyor ve görebiliyorum; bin bir özveriyle paylaşıma sunulan şiir ve yazılara ilgisiz, ön yargılı, lakayt ve dürüstlükten uzak ayrımcı, basit ve sığ yaklaşımların gölgesinin düşebildiğini!
İnsanların öz saygısı tükenmiş, kalmamış; ne kendilerine ne başkalarına…
Zehirli bir sarmaşık gibi kuşatmış menfaat, çıkar ve fırsatçılıkla önlenemeyen hırs gibi BEN’ lik duyguları! Oysa insan, duyguları kadar akıl ve mantığıyla da vardır. Ve duygularını kontrol edebilme, kendi vicdan terazisinde tartabilme olgunluğu, irade gücüyle...

Şair ya da sanatın diğer dallarında etkin olan insan, özüyle muhakkak ki daha duyarlı, daha naif, daha derin ve algısı yüksek insandır. Ama; asıl böyle insanların, bu özellikleriyle erdemi, paylaşımla çoğaltılan sevgi ve saygıyı, hakkaniyeti herkesten daha çok, daha titiz, daha samimi sahiplenmesi, yaşama dönüştürmesi gerekmez mi?

Dostluk kavramı, özveri, özen, itibar, güven...
Beklentisiz paylaşım, mutlu olmak isterken mutlu ederek mutluluğu beklentisiz üleştirmek! Nerde kaldı bu güzelim değerler, nerde kaldı benim insanım, özüm?

Sadece kendini düşünmek olan bencillik duygusunun insana vereceği yapay, kirli mutluluk mutluluk mudur sahi? Bu özellikte insan / lar / ın uyandırdığı o negatif duyguyu ifade etmek öyle zor ki!

Böyle bir çarkın dişlileri arasında tahterevalli misali gidip gelmek, öğütülmek ne acı! Bu düzen, bu anlayış, bu yaklaşım bana uzak; acıtıyor özümü, kanatıyor, örseliyor ve beni kendi kabuğumda bir koza oluşturarak kendi özümle kendi ırmaklarıma akmaya zorluyor; dışımda yalnızlaşırken içimdeki kalabalıktan medet umarak...

Sevgiden, saygıdan, paylaşmaktan, paylaşarak çoğaltmaktan ve mutlu ederek mutlu olunmaktan daha güzel ne ola ki? İnsanın kendi omurgası üzerinde durabilmesi ve tırnağıyla kazıyarak (büyürken) büyütmesidir aslolan! Ve tabii ki çıkarsız bir samimiyet, saygıya dayandırılmış mesafeli bir sevginin, paylaşımcı dürüst temeli üzerine kurulan arkadaşlıklar, dostluklardır kişiyi derinlikli, değerli kılacak olan.

Bir bilebilseler; insanın kimselere dayanmadan, kimselere borçlu kalmadan kendi özüyle, emeğiyle, saygınlığıyla ürettiklerinin çok daha değerli, daha kalıcı ve katkı sağlayıcı olacağını! Böylesi bir paylaşım anlayışıyla, bir şekilde muhakkak ki fark edilerek hakkıyla itibar göreceklerini bir bilebilseler! Bir bilebilseler; sevgiden öte yol olmadığını, sevgi taşıyan özün; insanı, insani değerleri aşağı çeken böylesi hinliklere, eksilten düşün ve duygu kırıntılarına gereksinme duymayacağını, bir bilebilseler! Offff... Neyse... Daha fazla deşmeyelim!

Umarım bu anlamlı yazı bir şeylerin değişmesine dayanak olur, umarım!

Saygı ve dostlukla...