Sitem Tezgahı Şiiri - Korhan Kandemir

Kış yeni gelmişti
Sen benden vazgeçtiğinde, ben de senden gittiğimde.
Aralıktı;
Soğuktu, kırgındı, üzgündü...

Tadı yoktu şekerlerin, kokusu yoktu çiçeklerin.
Hepsi küsmüştü güneşe;
Renksizdi, kokusuzdu, solgundu...

Rüzgâr nereye eseceğini bilmiyordu;
Yılgındı, yorgundu, güçsüzdü...

Kış eskisi gibi üşütmüyordu tenimi;
Hissizdi, bitkindi, zâten soğuktu...

Şarkılar ruhsuz, şiirler hissiz, sözler anlamsızdı...
Hangi kapının önünde dursam yalnızlığın uğultusu,
Hangi ağaca yaslanacak olsam kurur korkusu,
Hangi omuza baş koyacak olsam vefasızlık kokusu...
Tüm bunları sana nasıl anlatabilirdim ki?
Daha bunlar gibi sana sustuğum ne çok şey var bir bilsen.
Kaç kez, kaç kez boğazım acıyana kadar sustum. Gözyaşlarımla sustum, çığlıklarımla sustum.
Sesim kısılana kadar, başım çatlayana kadar sustum. Haykıra haykıra sustum...

Sonra bütün hâlimi, sustuklarımı gönül denen o solgun, kırgın, kurumuş yaprağıma yazdım.
Bari elindeki o zavallı yaprağı unutma.

Şimdi sağda solda dağıttığım tüm boş hâtıraları toplamakla meşgûlüm.
Toplayıp yakıp kül etmekle, yok etmekle...
Sırf gözlerine benziyor diye karanlık gecelerde topladığım yıldızları da bir bir yerine bırakıyorum. Uzaktan göz kırpsınlar başka âşıklara...

Unutma;
Ben bu aşkı susarak, sense konuşarak kaybettin...