Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Şiir iyi...Eksik olduğunu ; kim , nerden çıkarıyor..?Birkaç yere baktım tam onbeş dize...Çokbilmişler bari noksan olan yerlerini kendileri tamamlasa da işin tamamına ersek ...
Değerli şairimizi, bu duygulu, sade ve güzel şiiriyle rahmetle anıyoruz.
bu şiir eksik... bir ressamın resminden kırpma yapamadığınız gibi bir şairin şiirinden de bunu yapamazsınız... bu özellikle büyük bir şaire yapılan bir saygısızlıktır... Saygıyla Mehmet Yücedağ
saygıyla anıyoruz..
namık cem
Bedri Rahmi Eyüboğlu, Güçlü bir şair olduğu kadar, güçlü bir ressamdı da.
Bu nefis şiiri seçenlere teşekkür ederim.
Büyük ustanın şiirini burada görmek güzeldi.
Bu sayfada çok kere gözüme çarpan ve beni rahatsız eden bir olguyu da belirtmek istiyorum.
Türk Edeiyatı'nda yerini almış çok değerli şairlerin şiirlerine düşük puanlar veriliyor!
Bence puanları şiirin kalitesini belirtmeli...
Ne yazık ki bu sitedeki şairler tarafından bu olgu hakkıyla uygulanmıyor!
bu şiirleri yarım koyarak şaire ve okuyana haksızlık ediyorsunuz.............
Önde zeytin ağaçları arkasında yâr
Sene 1946
Mevsim
Sonbahar
ASLA UNATAMAYACAĞIM DİZELER.....İLK ANNEMİN ŞİİR DEFTER,İNDE OKUMUŞTUM OKUMAYI YENİ ÖĞRENDİĞİM YILLARDI.......
ANNEMİN FAVORİ ŞİİRİYDİ VE ÇOK GÜZEL OKURDU....VE HALA EZBERDEN OKUDUĞU GİBİ...
HARİKA BİR ÇALIŞMA..HARİKA BİE ESSAM YAZAR ŞAİR ....
TEŞEKKÜRLER SEÇİCİ KURUL......
Adında bal var diye, bir çuval boynuz yedim,
Yediğim sırf odunmuş,yiyene dek bilmedim!
Mühim olan adı mı,tadımıy dı a dostlar?
Unvanlara kanalı,hep ağladım gülmedim!
Fani dünyanın fani ve fena yarleri aynı bu ballı boynuz hikayesine benzer.bir gram bal için
adama bir çuval odun yedirdikleri gibi,lezzetinden ziyade elemi vardır.
Bir üzüm tanesi yedirir,bin tokat vurur!
Herkese hayırlı çalışmalar.
Çok hoş ya. Erol Evgin'in sesi ile de çok güzel okunmuştu bu şiir, şarkı olarak.
Bu şiir ile ilgili 33 tane yorum bulunmakta