Ey sevgili;
Sana bu son yakarış
Sanma ki acizlikten
Bu son geliş
Sanma gurursuzluktan
Gör diye
İçimde yanışını
Gör diye
Yok oluşunu
Şimdi yüreğimde
Bir ceset ağırlığı
Bari ruhunu salsan
Hafifletsen yükümü
09/08/08
Gülcan BaranKayıt Tarihi : 9.8.2008 12:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İnsan deniz kuşları gibidir; hep kendini ufka çeken denizin peşi sıra uçar. Kendi güzel kıyılarını gerilerde bırakarak. Yorulduğunda konarak dinlenebileceği bir kaya parçası yada açık denizde bir geminin direğidir. Yapayalnız o iğreti sığınağa minnettardır. Artık geriye dönmek, gökteki yıldızları saymak kadar zordur ve buna gücü de kalmamıştır. Bir gün anlayacaktır ki; kendini hülyalara sürükleyen denizin, onu yutmak için sabırsızlanan bir canavar olduğunu. Orta yaşa gelmiş bir insanın hayatla yüzleşmesidir bu.
Şimdi şarkılar, şiirler o iğreti sığınaklardır. İnsanlar her gün kurulu bir saat gibi mekanik yaşamaya alıştırılmışlardır. Aynı saatte uyanıp, aynı saatte işte olur ve aynı saatte işten çıkıp,aynı saatte sevişirler.Keşfedecek hiçbir şey yoktur onlar için, tüketmenin dışında hiçbir şey.Zaten keşif denen şeyi birileri onlar adına yapıyor ve satıyordur. İşte bu dejenerasyonun içinde boğulan bir kısmı için yalnızlığın tek ilacı sanat olmuştur. Bu yüzden sanat tarihinde yer almış insanlar, en yalnız olanlardır. Çünkü sanat, yalnızlıkla beslenen en bencil sevgilidir.
Yani ben, tüketim toplumunun sonucu olan mutsuz bireyin bir örneğini oluşturarak, silik bir hayatın içinde yaşamaktansa, kendi seçtiğim bir yaşamın içinde tüm görkemimle yok oluşu tercih ederim. Bu ancak, görkemli yok oluşunun tarifsiz hazzını taşıyan o büyük şiirini arayan şairin yolculuğu olabilir
Sanma ki
gurursuzluktan
Gör diye
İçimde yanışını
Yok oluşunu
Diline saglık
TÜM YORUMLAR (4)