Sitem...! Şiiri - Orhan Şafak

Aldanıp sakındığımda seni kendimden bile,
Kırılır düşer içimde bir şeyler tarifsiz bir şekilde.
Sen çekersin ya hani kaçar gibi beni hayalinden bile,
Yıkılır kalır sen dolusu hüzün yüreğimin orta yerinde.
dil susar, göz susar, yürek susar,
Hasret konuşur ya o an kendi dilinde,
Bilki o zaman kanayan sensindir… yar bende,
Bilki o zaman kanayan sensin
Bütün susamışlıklarım bir tek sanadır,
Bir tek sanadır bu çocuksu küskünlüklerim,
Çaresiz kaçışır bende,
Sen olmadan yüzümde bir emanet gibi beliren,
Güzel bir rüyadan yeni uyanmış gibi bu gülüşlerim.
Kendi sessizliğimin mahkûmuyumdur ya o an ben,
Gözüm ayrı sen olur, dilim ayrı sen,
Bir ben kaybolur sende, seni böyle özlerken.
Dert değil,
Beklemiyorum beni arayıp bulmanı düştüğüm yerlerde,
Ben sende böylesine yitip gitmişken.
Senin suskunluğunda bir ayrı yanarım,
Bir ayrı kırılır bu hayata gülen yanım,
Düşünceler göç eder ya, ümitler gibi,
Yaralar yardan kalma,
Ayrı düşerler, seninle benim gibi.
Düşenler ayrı küser bana,
Kalanlar ayrı küser.
Bilmiyorum hangi yalanın peşine takılıp gitsem,
Bilmiyorum nerelerde kendimi unutupta bırakıp gelsem,
Ulaşmıyor sana ne söylesem, ne varlığım ne suskunluğum.
Dönüyor bu yürek yangınım, sende umulmadık yerlerden.
Ne serden geçebiliyorum,
Ne de her dem seni düşünmekten,
Yine mağlup dönüyorum, sana çıktığım seferlerden,
Dilimi dağlıyorum,
İçimdeki yaranın tuzu, yar yine senden.
Yıllar geçmiş olsa kabuk bağlasanda sen,
Bu yürek sızısı geçmiyor benden,
Bu yürek sızısı geçmiyor benden…

Artık hem senden hem kendimden taşınıyorum,
Kaçar gibi her şeyden.
Hani benden bile daha çok düşündüğün,
O göçmen kuşların peşinden…
Sen ve ben diye bir şeyin olmadığı,
Sensizliğin bir daha canımı yakmayacağını ümit ettiğim,
Yalanları gerçeklere perde edip,
Yağmurların yalnız benim kirpiklerimi ıslatacağı,
Sensiz o yerlere.
Kimbilir,
Belki birgün bende yağarım senin gözlerinde,
Bir akşam vakti,
Bir eylül yağmuru hüznüyle
Süzülüp akarım kirpiklerinden,
Sararıp dalından düşen
Yapraklar misali işte…