El ele yürüdüğümüz kaldırımlar ayaklarına dolanmaz mı hiç.?
Hesap sormazlar mı “neden yalnızsın” diye.?
Hatıralarım tokat gibi yüzüne çarpmaz mı.?
Özlemez misin bir nebze.?
Merak etmez misin hiç, neredeyim, gözyaşlarım nelere dökülmekte.?
Eydiğin başımı kaç yapmacık tebessümle doğrulturum sence.?
Yalvarırım insafa gel de, söyle.!
Bir üç yüz altmış beş gün daha güne bu muammayla uyanmak, hak reva mı ömrüme.?
Herkes mi yalnız....?
Herkes mi kimsesiz yaşlanıyor....?
Ne kötü,kimsenin kimseye tahammülü kalmamış.
Ne kötü,kimse eskimek adına bir kalbe uğramamış..
Kayıt Tarihi : 30.12.2019 15:37:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
düşüncesiz prens
