Sitem Şiiri - Demirşah Özdemir

HEP DÜŞÜNÜRDÜM İNSAN KENDİ KENDİNE KENDİ ELLERİYLE
KENDİ HAYATINI NASIL MAHF EDER
ÖYLE BİR OLUYORMUŞ Kİ NE KENDİSİ ANLIYOR NEDE TEK BİR SORU SURABİLİYORMUŞ YÜREĞİ
OYSA BENİ SEN GİBİ SEVEN BİR BAŞKASI DAHA YOKMUŞ
ÜSTELİK BENDE ÇOK SEVMİŞİM SENİ
İNSAN KAYBEDİNCE GERÇEKTEN DAHA İYİ ANLIYORMUŞ
BENDE SENİ KAYBETTİĞİMDE ANLADIM
HER AKLIMA GELDİĞİNDE GÖZLEMDE BİRER DAMLA OLUP SÜZÜLÜP YANAKLARIMDAN HERDEFASINDA AYNI HÜZÜNLE YOK OLUP GİDİYORSUN
ÜSTELİK ÇOK İYİ BİLİYORUM SENDE ÖZLÜYORSUN
ŞUNUDA BİLİYORUM Kİ SEN BENİM KADAR ÖZLEMİYORSUN
ÇÜNKİ GİDERKEN ELLERİMİ GÖZLERİMİ YÜREĞİMİ HATTA BEDENİMİ
SENLE BERABER GÖTÜRDÜN
BAK BENDE MAF ETTİM HAYATIMI ÜSTELİK KENDİ ELLERİMLE YIKTIM BU AŞKI
GİDERKEN SÖYLEDİĞİN SON SÖZÜN ARTIK NEYAPSAM DÖNMEYECEĞİNİ DÖNSENDE ESKİSİ GİBİ SEVEMEYECEĞİNİ MIH GİBİ KAZIDIM BEYNİME
DERDİN HERTÜRLÜSÜ ÇEKİLİYORMUŞ GELİNE BAŞA
BEN GİDİŞİNLE ÖLMÜŞÜM ZATEN
SEN BUNDAN BÖYLE BENİM İÇİN DE YAŞA