Sitâre! Uyan I Şiiri - Seyit Kılıç

“Benim gibi döşünde sevdâlara yan uyan
Uyan ey ömrümdeki en büyük ziyan uyan! ”

Mehtâba küskün sehâb muztarip bakıyor ay
Gözlerimin önünde yıkıldı sırça saray
Iztırap sahrasında ne çöl kaldı, ne de kum
Baharın sînesinden emdiğim her şey zakkum
Her damlası zehirdir alnımdan sızan terin
Derlerdi, inanmazdım beteri var beterin!
Şimdi meczup yüreğim, küçük dünyam kör, sağır
Ebedî yolculuğa yürürüm ağır ağır
Malihulya rüyâlar olmaz tâbir Sitare
Hayaller siyah kefen, efkâr kabir Sitare!
An gelir, hayat susar, sayfa sayfa dürülür
İçimdeki ölümle, ölüm de öldürülür
Muallâkta gökyüzü, muallâkta afitâb
Cemalini resmeder kâinatta her kitâb
Vehim yüklü düşünce bütün hıncını kusar
Gönül boyun eğince, aklı olanlar susar
Ne beni anladılar, ne de anlarsınız siz
Şu ıssız hayalimde yapayalnız, kimsesiz!
Ellerim hayallere dokunur kaldığım an
Dualar gökyüzüne süzüldüğünde uyan
Sitâre, mehtap ile şafak atmadan uyan
Hicranın elindeki zehri tatmadan uyan
Avcılar bir ceylanın umudunu kesmeden
İmbatları taşıyan bedevî düşte uyan!
Sitâre; ay ve güneş ziyasına küsmeden
Sana hamal kıldığım şu yanık döşte uyan...

Yüreğimdeki hüznü kim nereden bilecek
Kim uzanıp kanayan gözlerimi silecek?
Uzatıp ellerini son defa gözümü sil
Senin ellerin bile yüreğin kadar asil
Muztarip olan ruhum eğilip değdi suya
Hayret! Kalbim gönüllü kendi düştü pusuya
Sitâre, semâ bile aşka boyun eğermiş
Âşığın bir gözyaşı, kâinata değermiş
Ecel gelip ruhumu bedenimden almadan
Elâ gözlerim ile son uykuya dalmadan
Güneşin gölgesine düşür şuâ’nı uyan!
Mehtaplı bir gecede yâd et şu ân’ı uyan!
Uyan ki, gözlerimde nedametli kanlı yaş
Uyan ki, sırılsıklam âşık sana bu ayyaş
Uyan ey dertlerine gözlerimi astığım!
Uyan, gamlı yorganım, uyan dertli yastığım
Uyan ey efkârımı avucuna sunduğum!
Uyan ey sırılsıklam gözyaşında yunduğum!
Yüreğimi sürerken yaralı ceylan dağa
Eşkıyalar baskına çıkmadan erken uyan
Yorgun kirpiklerimiz ok koymadan sadağa
Âşık olan bülbüller dalda öterken uyan
Samanyolu yok oldu! Her şey kavruldu yandı
Efgânımın sesinde ölüm bile uyandı
Cemâlin mefkûremden gitmiyor bir ân uyan
Uyan ey yokluğuna doyduğum cânân uyan!
Yanmak için bir alev tutuştu, bak yanmadan
Uyan da kalk gidelim kem gözler uyanmadan!
Uyan da kalk gidelim…