sahiplendiği dava uğruna...
idam sehpasına çıkarılan devrimci...
kendinden sonrakilere umut ışığı olsun
yıkılsın bu düzen diyerek...
sandalyesine kendi tekme atar...
ama sistem...
son dileğini...sormak yerine...
son görüntüsünü...
t-hsirtlere basar...
ülkesinden kovulan şairin...
öldükten sonra...
ne hikmetse
nazım planı adında
lüks otellerin istila ettiği..
sahile...
heykelleri dikilir...
gelip geçenlere bakıp...
hiçbir şeyi değiştiremeyeceğini...
öğrensin diye....
vicdanını rahatlatmak için...
ölen işçilerin anıtını diker...
taksimin ortasına...
bir el...
başka bir el...
bu davranışını...
işçi dostu olarak ödülendirir...
iki elin ortak noktası...
çıkardıkları ses değil
77 den berii barut kokuyor olması
belkide bu yüzden
çernobilden daha çok canını yakmıştır...
kazımın tabutuna omuz veren
Kayıt Tarihi : 14.10.2012 14:31:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!