Sispurga Şiiri - Zeki Uçar

Sevgi, ulu bir sözcüktür;
Sispurga!
İnsan soyu kadar eski...
Antikid tarihli bir ağacın duldasında
Oyuk...
Ve yeni doğan bir çocuk gibi günahsızdır...
Sevmesini bilmelisin
Sispurga!
Gün ışıması için silik duygularına
Tıpkı yaşam gibi değer biçmelisin ona
Her yeni gün gibi yeniden oluşmalısın
Yeniden başlamalısın hayata
Yeniden tanımalısın kendini
Yeniden sevmelisin
Doğan güneş gibi geceyi unutarak
Unutmalısın kötü rüyalarını
Aslında suskundur yüreğinde sevgi;
Ve isyan oluvermiş nedense,
Püskürmede bir volkan gibi...
Bir sel gibi azgın duyguların
Bir şeyler götürür çarptıkça kıyıya
İşte sispurga!
Senden bir şeyler kopup gitmede her gün;
Kapılarak rüzgarına yazgının...
Ve çekilir günün birinde damarlarında
Kanın;
Aynalar seninle ihanet halinde
Sispurga!
Güzelliğini, eski resimlerin birinde
Aramalısın artık
Ve yalnızlığı bir yudum suda içmelisin...
Köhne bir tekne gibi demirlenirsin
Kıyıya;
Satın alamazsın geçeni;
Sevemezsin yeniden;
Ve bir avuç sarı yaprak oluverir
Ama alır yine öperim seni...
Sende yaşayamadığım bir dünya vardır
Sispurga!
Yada yaşanmamış bir dünyasın benim için
Bir hazsın bedenimde
Yolları birleşen iki yolcuyuz seninle
Ve bir gün ölürsem
Sispurga!
Başım yine kollarına düşmeli
İlk sevdiğim gibi...
Yoksan başımın ucunda;
Bir ölüm ağıtında bile bulamazsam sesini
Sorulursa son arzum:
Sispurga diye
Anmak olur adını...
Adın yaşanmamış bir aşk gibi
Yüzyıl geçmişli
Adın dudaklarıma çiğ getirir
İşte o zaman iki kez ölürüm
Sispurga!
İsterim ki adın
Adım gibi gömülmeli toprağa
Adın bir sır kalmalı içimde
Sispurga!
Sispurga!...

1977