Sisli matem Şiiri - Murat Kılıç 2

Sisli matem bugün hep benimleydi.
Yükseklerdeki gölgesi üzerimdeydi.

Elleri beklemeden kapattı gözlerimi.
Esir etti kendine, bağladı dizlerimi.

İlk anlarda sessizliği kavuruyordu.
İçimde tarifsizliği artıp azalıyordu.

Sanki belirsiz yalnızlıklardandı gelişi.
Kendine çekiyordu beni büyülü gürleyişi.

Dikenli hüzünleri seriverdi yollarıma.
Sonra kendi matemini serpti yollarıma.

Geldiğinde ses etmiyordu hiçbir şeyden.
Soluklanınca başladı dertten, kederden.

Belli ki benden önce yalnızlara uğramıştı.
Onlardan da kendine yeni paylar almıştı.

Bana dokununca kırç tutmaya başladı.
Ve onun gibi dert yüklü olduğumu anladı.

Sokuldukça benden içeri ağırlaştı damlaları.
Yağmak istedi ama derdini bana bırakmadı.

Benim gibi anlayamazdı onu başkaları.
Hep özgürlüğü arıyordu şarkıları.

İkimiz de aynıydık, aynı sebeplere kanatlıydık.
Bizde olmayan tek şey tek kelime; aydınlık.

Buruk baharlardan çıkmıştı benim gibi.
Çiçekleri solmuştu, sararmıştı hayalleri.

Evet, ikimizde aynıydık, sebepler aynıydı.
Karşımdaki o, biliniz hayalimin aynasıydı.

Hüzün gemilerini görmüş olmalıydı gelirken.
Kim bilir neler alacaktı benden giderken.

Lakin biliyordu ki ben de onun gibiyim.
Belki ondan az belki çok dertliyim.

Yayılmaya başladı yüreğimin her köşesine.
Ellerini dokundurdu hayalimin perdesine.

İçimde çırpınmaya başladı yalnızlık adıyla.
Sarıp sarmaladı beni bulduğu son fırsatıyla.

Bilinmezlerin karanlığıyla durdu.
Sonra aydınlığıma damgasını vurdu.

Git diyemedim, istermiş gibiydim bunu.
Zaten kaybetmiştim içimde ümit ruhumu.

Ve şimdi sisli matemle beraberim.
Dönülmez ufuklara pervaneyim.

Anlatmaya çalıştığım şey işte böyle.
Dert, hüzün; çekilmez bir işkenceydi.

Bugün yaşamaya başladım sisli matemle.
Eski gün batımlarını özlüyorum özlemle.

Sisli matem de benimle günü bekliyor.
Güneşin doğacağı anı iple çekiyor.