Sislerle Yürüyen Kadın Şiiri - Suna Doğanay

Her sabah, aynı yerde aynı saatte
Etekleri düşman dul bir kadın
Gözleri otobüs olur yoğun durakta
Bir kuyruk, bir telaş ki ne telaş!
O hep ön sıradadır hep tek başına.

Sabahı meçhul sislerle karşılar meçhul kadın.
Yürür, hiç durmadan yürür ıssız yollarda
Saatin kaç olduğunu bilmeden
Ürkek unutuşlarla, uyuyan gözlerden fışkırıp
Dolanıp dururken bir gezegen uzaklarda

Belki üçüncü şafakta sırılsıklamdır seçkin düşleri
Ya da bir ölünün resimlerine bakar gibi
Uykulu çocuk yatağındadır belki de aklı fikri.

Yağlı çizgilerle süzülür perişan sabahlara.
Dumanı bulut, sesi çığlık rüzgârı
Bir gemi geçer boğulup gider umutlar
Uzaktadır yerdeki, gökteki, ruhundaki aydınlık
O, yorgun benizli bir kadındır bilirim.
Yüreği üşüyen serçelerle titreşir.

Elleri Ege haritası, korkuları sürgün
Hanidir unutmuş olmalı kıvılcımları
Oysa acı çektiğin sürece ilgisin.
Bilmez misin ey kadın, neyin bedelisin?
Yağmurdan geceye, geceden yağmura sızan
Bir kafeinsiz kahve bile değilsin.

Melendiz’in püskürttüğü lâvlarla yükselir,
Erciyes, Hasan Dağı kadar yüksek tutkuların
Sen eteği düşman dul kadın,
Öyle kaçmakta ustasın kömür karası gecenin içinden.
Yıllara esir olmuş, nehirlerle savaşırken
Söyle, hiç yaşadın mı sen, söyleyemezsin.

Öyleyse; git derim gidebildiğin kadar uzak baharlara
Hüzünlerinden sıyrılıp çıkışlarla
İhanetin olmadığı, kuşların susmadığı sislerden öte
Güneş’in hiç batmadığı yerlere git.
Git, yüreğinin götürdüğü yerlere doğru
Gelecek vadeden şarkılara doğru…
Git, ey sislerle yürüyen kadın.