Sisler Nöbette Şiiri - Hüdai Ülker

Gece yarıları geçip gitti bak,
ama gün ışığına özgürlük yok henüz.

Sis duvarları nöbetteyken,
yalnız kalmak yakışmaz.

Bırakma beni,
bu kentin mahmurluğunda.

Berlin bitmedi.

Martılara kanıtlamak
ve göstermek caddelere,
bu sonsuz hikayeyi.

İki nefes arası bir mutluluk bile,
vurur beni ansızın.

Yollara gümüş yağmış bak,
omzumuzda sislerle
bu kenti yaşamak var.

Tutun sevgime
ve yollara düşelim.

Nar çiçeğinden,
ayva kokusundan,
söz etmek güzel.

Sisler nöbetteyken,
yalnızlıkla dost olmam.

Ağlayan ana gibi,
çığrışan martılara,
sor onlara,
sis duvarları nasıl delinir.

Hadi gel,
ve tut ellerimi.
sislerden haber aldım,
gün ışığı kurtulacak.

Varsın caddeleri,
gri rüzgarlar süpürsün,
biz bu havalarda,
yürek sarhoşuyduk.

Sislerle kavgamızı vereli yıllar oldu.

Biraz İzmir yaşıyorsa içimizde,
biraz da Berlinli değil miyiz.

Sislerle dost olmamız,
maviye ihanet mi.

Çok dağlar geldi üstümüze
ve çok sorguladık zamanı.
yenildik belki de,
ya da direnmeyi unuttuk.

Şimdi yaşama sırası,
özgürce ve coşkuyla.

Bu kentin mahmurluğu
bizlerden biri.

Sisler omzumuzda,
göğsümüzde gri rüzgarlar.

Merhaba gün ışığı.

Biraz Berlin’se burası,
biraz da İzmir değil mi?

Ne korkulara
yenik düşmek var,
ne de hasrete.

Yaşamı savunmak
elimizde çiçek gibi.

Sislerden kurtulan
güne merhaba.