Sisler Dağılınca Şiiri - Emin Zeybek

Sisli bir sabahın, yağmur damlaları eşliğinde,
Yıkadım ruhumun tüm hicranlarını,
Seher yelleri eserken, ılık bir dokunuşla,
Üşüyen duygularımı sardı,
Sessizliğe ses veren mısralarım,
Beni benden aldı,

Sen çok uzaktın bana,
Hayalin ise çok yakın,
Avuçlarımda yokluğunun hüznü,
Gönlüme yer etmiş senden bir lal,
Ufkumda parlayan beyaz bir Hilal,
Ben umud ediyorum,
Sabahın ilk ışıkları vururken gözüme,
Sana bakıyorum,
Seni bekliyorum,
Seni istiyorum,
Gelmeyeceğini bile bile,

Sisler dağılıyor yavaşça,
Parlarken bir güneş, sabahın ardında,
Yağan yağmurun bıraktığı izi,
Toprağın kokusunu çekiyorum,
Yaşam sevinciyle birlikte ciğerlerime,
Yükselen güneşle birlikte,
Hayallerimde yükseliyor gökyüzüne,
Peşinden senide çekerek,
Ve ben yine kendimle kalıyorum,
Yeni bir güne tek başıma akıyorum,

Senden vazgeçmek mümkün olmasa bile,
Senin sevginin de mümkün olmadığı,
Bu sevdanın hüznüyle baş başa kalıyorum,
Ve içime işleyen yağmurla birlikte,
Seni kalbimin derinliklerine gömüyorum,
Belki bir gün tırnaklarını geçirip,
Seni nasıl sevdiğimi hissedip,
Yüreğimin derinlerinden çıkar,
Gönül tahtımın başköşesine oturursun diye,

Sisler dağılmakta, yağmur diniyor,
Sabah sessizce ışığa bürünüyor,
Ve ben hala seni bekliyorum,
Gelmeyeceğini bilmek,
Geleceğini ümid etmekten daha az acı veriyor,
Ama ben daha fazla acı çekiyorum,
Belki kendime işkence ediyorum,
Biliyorsun…
Ben acı çekmeyi seviyorum.

25.03.2007 (01:00) BURSA