Gecenin geçilmiş derin bir saati…Masamda radyom,bir elimde yarısı çoktan tükenmiş nescafem… Ayaklarımı sandalyeye uzatmış, dudağımdaki sigaramdan derin bir nefes çekiyorum …Bir anda taaa gerilere, çocukluğuma doğru yolculuğa çıkıyorum.Başım duman duman anılar yumağı…
Anılarımdaki sisler bulvarı yavaş yavaş aralanarak bu günkü hayatımın alt yapısını oluşturan boyası yer yer dökülmüş beyaz çitlerle çevrili,düzenli büyük bir bahçe içerisinde,çardaklı,iki katlı,kâgir büyük bir ev ….
Evin girişinde,eve tırmanıyormuş hissi veren misler gibi kokan,yediveren güller…Her açmak istediğimde çok zorlandığım,devâsa çift kanatlı oymalı,ahşap bir cümle kapısı…Alt pencereleri dışa doğru,bir çocuğun rahatlıkla oturabileceği kadar kavis yaparak aşağıda birleşen süslü pencere demirleri,kapıyı açabildiğinizde koccaman bir sofa ve sofaya bakan bir sürü odalar…
Altta,depo gibi bir yere inen merdiven ve dip tarafta sizi üst kata taşıyacak olan; çok hoşlandığım her basışımda her basamağı farklı “gıcırt gıcırt”ses çıkaran ahşap, yıpranmış,sevimli bir merdiven…
Ve çocuklarını büyütmüş,evde tek başlarına yaşayan karı-koca;
halam ve eniştem …Ve sebebini bilmediğim,6 yaşındayken burada yaşamam gerektiğini söyleyerek bırakılan; çelimsiz, zayıflıktan kemikleri sayılan Almancı bir ailenin kızı …
Ben…Ayşin…İçinizden biri…
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.
