Şişe İçinde Mektup Şiiri - Evren Özcan

Merhaba,
Beni bulan Sayın Bay ya da Sayın Bayan,
Üzgünüm!
Anlatacak çok şeyim yok.
Biraz gülebilir, bazen de ağlayabilir,
Çokça da anlamsız bulabilirsiniz.

Bir kutu olsaydım,
İçimden oyun çıkardı.
Rengarenk parçalarım,
Mutluluk veren yanlarım…

Bir plak olsaydım,
İçimden şarkı çıkardı.
Tılsımı damlayan sözlerim,
Gülen gözlerim…

Eski cümlelerle bugünü anlatmak zor.
Dönmek istesem yok uzakta bir köy!
Yazılmış bu oyunda yaklaşıyor son,
Buralardan değilsen, haydi şimdi evine dön!

Evel zaman içinde,
Ecel hayat içinde,
Sen ve ben bir biçimde
Buluşmuşuz, konuşmuşuz, bozuşmuşuz.

Yalnız ölürsem hiç sorun değil
Yalnız yürürsem bak o kötü.
Karanlık tek bana değil
Işık yanmazsa yak! O kötü!

Gözlerimde yaş,
Cebimde hatıralar,
Dolaşıyorum başı boş..
Yaslı gittik, şen döndük,
Öldük, öldük, dirildik
Kahkahalarla güldük!

Acılara gülümserim ben artık,
Susarım az kalan gülüşmelere.
Gecelerde geriye yaslanırım ben artık
Yaşarım geri kalan hikayelerde.

Kalpler yoruldu.
Çağa yenildik.
Ayıp olmadı mı şimdi
Birbirimize?

Özledim çocuk gibi sarılmaları
Biraz önceydi bütün kalp kırıklıkları.
Simsiyah olsa da hepsinin gölgesi
Her yeri aydınlatır bir tutam nefesi.

Ben yaşamayı Bodrum'da sevdim.
Rüzgar uyandırdı kara rüyalardan.
İçimde yıkılmış ne varsa temizledi
Ve her seferinde yeniden sevdim.

Yazıp da söyleyenin,
Dört duvara gereği yoktur mahpusu için.
Bir çivi çakarlar tahtaya biter işin!
Arkan deniz, üstün mavi,
Önünde simsiyah bir perde,
Yönünde taşlar, yolunda kuşlar,
Senden evvel gidiyor, dillerinde marşlar.

Dinleyip de anlayanın
Dinlenildiği nerede görülmüş?
O, herkesi anladı da
O’nu kim anlayacak, kendinden başka?
Var mı böyle yalnızlık aşkta?

Kulla kulluk etmedik diye
Tutulduk kalplerin dışında.
Demir kelepçemiz yok bileklerimizde
Ama mahkumuz her gün biraz daha.

Beni bu şişeden çıkarıveren Sayın Bay ya da Sayın Bayan,
Size minnettarım!
Evelinde şişe içinde mektuptum,
Ey Ahali, duyduk, duymadık demesin
Şimdi okuduğunuz fermanım.

EVREN ÖZCAN
Mayıs 2020, İstanbul