Sis İçindeki Ay Şiiri - Turgut Koçak

SİS İÇİNDEKİ AY

Ay düşü görürken/
Koptum kendi kendimden/
Bir başkaydı ay sevişmeleri/
Sokağın sabah serinliğini içime çektim/
Ünledim eskidim kendi sesimde…

Bir yanım ustaydı/
Öteki yanım acemi/
Sıkıntılıydım/
Alay ediyordum kendi kendimle/
Pınar gözlerin kazındı iki gözüme…

Uzun bir gündü/
Kapı eşiğindeydik ikimiz/
Kar havası vardı dışarda/
Üşümüyorduk/
Tenime batırdın tırnaklarını…

Geçtim suyunu koparmış bir dereden karşıya/
Derede renkli bir çakıl taşıydın/
Görkemli bir çam bana baktı/
Ben görkemli bir çama/
Dalgın dalgın akmaya başladık ikimiz…

Bir şeyi biliyorduk da çok biliyorduk/
Çok ağır yükleriyle kalktı bir tren/
Doğu ekspresi boş kalktı/
Vagonlar ayaza kesti şimdiden/
Önce kısa kısa sonra uzun uzun öttü düdüğü…

Yeter dedik tuttuk greve gittik/
Bizi önce alkışladılar/
Sonra daha az alkışladılar/
Kaçıncı gündü alkış sesleri kesildi/
Çıkışımız verildi/
Birer birer muhasebeye uğradık/
Artık işsiz idik kış ortasında…

Başeğmez Donkişotlar gibiydik/
Zaman geç oldu/
Eve gittik/
Lambalar sönüktü/
Üşümüş ve dalgınlaşmıştı bizim ev…

Herkes evlerinin yolunu tuttu/
Dalları kıran kökünden söken/
Bir lodos vardı dışarda…

Düş gezginine benzeyen bir halle
Başıma kaldırdım/
Patiska gibi yırtılmış göğün yüzüne baktım/
Yüreğim ateş gibiydi/
Avuçlarımın içi de…

Sayısız acabalarla kapıyı açtım/
Rüzgârın önünde sürüklenen/
Bir bulutun ucundan/
Dökülecekmiş gibi yere/
Sis içinde duruyordu ay

Ben yine bendim/
Ay yine aydı/
İstanbul’sa İstanbul/
Yaralıydım bir aşk duvarına çarpmış gibi yani/
Sen sağalttın sen emledin yaralarımı…