Sırtüstü Düşen Kediler Şiiri - Yakup Yaldız

Ilık bir yaz gecesi ;
bahçemde eriyor kardan adamlar...
Seher yeli esiyor ;
savruluyor tozla birlikte kavaklar...

Bugün güneş batıdan doğuyor.
Işığı ıslatıyor seni arayan gözleri.
Sanki gök yarılıyor...Dağlar çatlıyor gibi...
Bir seda duyuyorum sanki...senin sesin gibi...
Karıncalar taşıyor filleri...
Güller boğuyorken bülbülleri...

Eski bir pencereden izliyorum gerçekleri.
Gerçekler sen gibi.., Gördüklerim ben...
Ah bir geçebilsem şu gördüklerimden ...!
Ne sende ben kalacak.., Ne bende sen...

Manzaramı kaplamışken bin nurdan desen.
Görüyorum senin parmakların yüreğimi deşen.
Yüreğim... bir garip yangın yeri, yine içinde sen. Ve patlıyor yıldızlar oynuyor yerinden ah bir bilsen.

Ah.. bir bilsen bunca cefa etmezdin.
Ayı bırakıp bir başına karanlığa
Güzelliğini dünyaya haram etmezdin.
Etmezdin ! Şu bendeki sen olmasaydı
Tek bir gülü haram. Haram gülistanı ferah .

Şimdi bekliyorsun uğrunda yananları..,
Yakmadan önce...Seni yanılmadan bulanları..
Bulursan bana da söyle bu yangını taşıyacak adamları.
Şimdi bir yığın et sonra kemik ve bir kaç damla timsah gözyaşı.

Ceylanlar kovalıyor aslanları..,
Aslanlar otlarken ormanda...
Ya pireler taşıyor develeri..,
ya develerin hörgüçlerinden taşıyor pireler...

Pire'nin sahibi de sen isen bu hayret niye ?
Dönüp gelmemi beklemiyorsan bu gayret niye?
Bir kuru nefes bir eğik bel midir ? Hediye ...
Hani oda göğsümü kabartmayım, gezmeyim diye..

Hem
Bana ne olmuş ki..
''bu olmamış''dediler.
Daha soymadan kabuğunu.
''Bu doymamış''dediler.
Tam atacakken ilk adımı.
''Bu varmamış'" dediler.
Öyle...
Öyle... işte seni bir ben bilirim..
Birde sırtüstü düşen kediler.......