Sırtımda Eskimiş Bir Çul Nicedir Hayat

Ruhumu atmak vaktidir şimdi dışarılara
Kocaman bir savak oldum ben günlerdir
Delirmiş sular kendi derinliğini yutar iken
Ben kendi iç sızılarımın kıldan sıratında
Gökyüzümü kayıp topraklarda arıyorum

Nihayetsiz bekleyişlerin nemli odalarında
Yitirilmiş ve boş umutları çözüyor insanlar
Erteli kayıtlar mezarlığına doğmuyor güneş
Biçare bir yokluktur asırlardır yine de aşk
Sessiz düşlerin sularında şimdi boş vapurlar

Yine de yüzün düşünüşlerime şavkıdıkça
Kör bir bıçak olurum kendi etimde aniden
Yüreğime pervasız ve hesapsız dokundukça
Akıtırım eski bir şelalece arsız gözyaşlarımı
Sarılırım yeniden yokluğunun nemli yastıklarına