Sırt üstü Şiiri - Vahit Ayçil

uzanıp kalsam istanbulun sırtında
dalıp gitsem gökyüzünün mavi gözlerine
dokunabilsem bakışlarına
bulutların arasındaki çehrenin...
.......................................................
elimde saklıdır gündüzün yıldızları
salı versem kısrakları,bir bir,
anadoludan gökyüzüne...
hayyamın gözleri gülüyor bak,
fatih bir istanbul daha istiyor...
şimdi bulutular çekilir,
sıyrılır gökyüzü
avuçlarına düşerim deccalin...
hani;
bıraksalar burak olur,sırtlarım tüm rahmeti,

abdalın gözleri sulanmasın, ben silerim...
koşar diyar diyar kuşak bağlarım,
yemene çiçekler yolar bırakırım çöllerine...
ipek mendiller asarım güneşe,inciler saklarım....
istanbula dabbe konmuş,yedi semazen döner durur
elbet gelir çiğdemyeşili konar saçlarıma,
bir türkü tutturur,yanlızlığını oynarım istanbulun....

atlasam anadoludan rumeliye,
bir anka uyandırsam,açsam kapıları gelseler birer birer,
.....................................................................................
kırmızı gerdanlık yakışır,hürreme kimseye yakışmadığı kadar,
rengarenk bıraksam tüm düşleri,
okşaya dursun istanbul sırtımı,ben bırakırda gidermiyim,
hiç gidermiyim,ben bilmezmiyim....yaşamayı istanbul gibi.