Sırrın Esirin Şiiri - Teoman Özgün

Amacım maziyi hatırlatıp seni üzmek değil.
Seni görür gibi oldum,
Ama durmadın,
Çektin gittin.
Mekke/Kufe’de aradım yine aynı,
Gerçi sana zındık diyip seni kendi tekellerine,
Aldıkları dinin dışına attılar Medine'ye,
Engizisyon mahkemelerinde değil,
Kadı makamında ki,
Kitap ne ki,
Kütüphane olanlar.
Yani güvendiğim birisiyle sırrımı paylaşırken,
Ona nasıl da güvenemediğimi belirtmek için,
Aramızda kalsını da tembihlerken,
Üstü kapalı tehdit ve güveni,
Bir arada göstermek hastalığı işte.
Gerçi İmam Ali;
Sırrın esirin,
Dudaktan dökülürse esiri olursun dediği halde,
Anlamadığım için bir an bu kaide’nin dışına çıkayım.
Hem sen ben,
Ben sen,
Yani biz olmayı hep söyler dururdun,
Ya seni de ben gördüğüm için sana,
Yok bize söylüyorum.