Sırrı Ne? Şiiri - Ömer Arif Kural

Hüznümü paylaşmak için ya da ona bir son vermek için
Neden Pakistanlı bir adama ait, tabelası bol ışıklı, içerisi kandil loşu ikinci sınıf bir ‘cafe’?
Diye soradurayım ben kendi kendime,
Garson kız yaklaştı makyajlı yüzü, soluk elleriyle, eline ilindirilmiş gözüken bir kül tablası ve en iş bilir edası ile…
Daha soru sormaya fırsat vermeden,
İçine çektiği nefesi boşa bıraktırarak ve gönül rahatlığıyla sütlü bir kahve söyledim.
Gönül rahatlığıyla...
Çünkü bu sefer içinde ayrılık olmayacak…
Dünkü hiç güzel değildi; sanki ayrılığı biraz fazla kaçmıştı !
Sovyet mantığıyla hazırlanmış bir radyo programının ezgileri tırmalamaya başladı sonra kulaklarımı.
Sanki bana inat ‘Ya Budu Jdat Tebya’ (seni bekleyeceğim) şarkısı çalıyordu.
Ateşimi küllemek için cesur adımlarla yürüdüğüm bu mekânda,
Aslında ne kadar zor olduğu vuruldu yüzüme bütün dondurucu soğukluğuyla.
Yaldır yaldır ışıklarla süslü bir tiyatro sahnesini oyun bittikten sonra acımadan terk eden herkes gibi biri mi olmalıyım?
Tüm ışıklar söndükten sonra bir sonraki oyunun yaldır yaldır ışıklarını sükûnetle bekleyen tiyatro sahnesini, hüzne terk edemeyen ‘Rando’ gibi mi?
İşin kötü tarafı ben tiyatro sahnesi olmayı seçmişim farkında olmadan…
Tiyatro sahnesinin aşkını yaşayacakmışım meğer.
Adını aşk koyduğum bir oyun oynayacakmışım.
Bir oyun oynayacakmışım kendime ve saygıdeğer seyircilere…
Ben de sorup duruyordum; bu oyundaki başarının sırrı ne..?