Sırmalı Beşik Şiiri - Dursun Tiftik

**********Beni cüzdanınla yargılama
**********Vicdânınla yargıla
**********Yatırım yap umudun nuruna

Cânâna kavuşmak isteğiyle aldı ilk soluğu
Ve… sıcacık merhabayla başladı yolculuğu
Dedesi ezan okuyuverdi kulağına
Aşkın zülâl sesi yayıldı kâinata

Nevrâ bir bebeklik geçirdi nilüferler arasında
Müzeyyen oyuncaklarla beslendi
Poyrazlara yer yoktu mücevher sandığında
Mihrinâz edâyla yüreklere seslendi

Gülçin bir bahçıvan gibiydi çocukken
Biriktirdi kesesinde güzîde nimetleri
Yıldızlara uçmak kolay geliyordu
Yıkıveriyordu imgelerle tüm setleri

Gün geldi sorumluluk alması gerektiğini anladı
Berk bir muhasebe verilmişti bergüzâr
Gündüzlerin farkı kalmamıştı geceden
Eridiğini hissetti azar azar

Artık ne üstünü örtecek annesi ne de harçlık verecek babası vardı yanında
Çocukların biri evlenmişti biri de eğitimini sürdürüyordu yurt dışında
Pınarlar kurumuştu ses kalmamıştı kocaman evde
Behlül ziyâlar yansımıyordu yüze
Rezzân duruşuyla tanınır oldu mahallede…

Sevda kokan öğle vakti…
Neyzen, neyrân makamında üflüyordu neye
Gözyaşıyla kurulmuştu lâmîa mâide
Biraz önce toprağa vermişti maralını
Bir kendine bakıyordu bir de nâdide nergise

Soğuk pelinler sarmıştı etrafı
Karakış buz kesilmişti kaskatı
Şimdi mâsivâdan geçme/vazgeçme zamanı
Islak bir kaldırımda duruverdi nabzı…

Ezanla başlamıştı serüven

Ve okundu salâ…

Haydi namaza…

**********Mersiye rüzgarları bekliyordu eşikte
**********Uğurlamak lâzım cânı sırmalı beşikte

(Atakum-Ekim/2010)

Dursun Tiftik