Sırlı Ölüm Şiiri - Yusuf Gökbakan 2

SIRLI ÖLÜM
Örtün üstünü akşamların, üşümesin!
Ilık bir gözyaşı okşasın
Kuş tüyü yatağını.
Titremesin ay ışığı,
Yıldızlar titremesin,
O titremesin;
İncinmesin bitkin güneş,
Ayık kalsın tabiat bu akşam;
Hicran dolu kadehler dizilsin ıslak ıslak,
Aşıklar inlemesin.

Ariftir sancılarım ve bilir ki;
Ben bade bilmem,
Asude olmayı bilmem,
Bilmem gül nedir, gülmek nedir?
Açarım ay üstüne bir sofra;
Bir buruk özlem,
Bir lokma ayrılık,
Ve de Leyla’nın ellerinden,
Bir lokma aşk yerim.
Ben her akşam çölüm,
Sen her akşam ölümüm,
Ah! Atma beni nolursun,
İç daraltan hasretlere gülüm!

Böyle gri,
Su tozu yüklü ağlamaklarım olur benim,
Güneşin kendini matemlere verdiği saatlerde;
Kalbimi sağnak sağnak yıkamışlıklarım olur,
Alıp başımı göllere vurduğum olur,
Yakıp yıldızları,
Eritip yalnızlığı,
Kurşun niyetine döktüğüm olur;
Dem be dem tükendiğim olur,
Yakamozların tütsüsüyle,
Issızlığın gözlerini efsunladığı yerlerde.

Böyle med-cezirlere uğrarken ,
Sensizlik her iliklerime sindiğinde,
Amansız niyazlara gömerim umudumu,
Ama bu vakitten sonra,
Kaçkın düşünceler ortasında kalakalmışken hele,
Aklım bana yar değil , biliyorum.
Ölsem ‘’sen’’ diye diye bu sahillerde,
Taziyemi tutacak kimse yok, biliyorum.
Yine de düstursuz bir martının sözlerine kanıp,
Hani diyorum;
Sevmeler olsa,
Gerçekten yaşansa dağları delmek,
Mil çekmek gözlere hani mümkün olsa,
Kalp, kalp olduğunun farkına varsa,
Doldursa Azrail zehrini bir şırıngaya,
Zerk etse damarlarıma,
Yanımda bir de sen olsan,
Tam da o anda,
Geçip sırların ötesine,
Gözlerimi yummak son defa…
YUSUF GÖKBAKAN