Sırlı Kağıt Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

SIRLI KAĞIT
Doğdum bir damla su ile
Kâinat okyanustu geldi dile
Şaşırdım kaldım bakındım her yere
Ben doğduğum gün ölmüşüm
Bir ihtiyar ebe
Biricik annem
Ve kolları paslı babam
Üşüşmüşler başıma
Hepsi sanki biliyorlarmış gibi
Ölmek için doğmanın şaşkınlığı üzerlerinde
Annem ilk damla helal sütünü o gün verdi mideme
Babam paslı ellerine kir bulaştırmıştı
Ben doğduktan yıllar sonra
Kâinat durgun
Gökte kartallar kargalara yem
Yeryüzünde düzen bozuk
Ve bir günah gibiyim ben
Affı olmayan bir günah!
Katran karası günah!
Hiçbir beyazın yıkayıp temizleyemediği günah!
İnsan doğunca günahkar olur muydu?
Muammaydı bu soru
Bende muammaydım
Bir günah gibi sinmiştim kâinatın fahişe elbisesine
Gökyüzüne bakınıp isyan etmiştim
Bu kanlı kaderi ben yazmamıştım
Arıtılmış suları ben içmemiştim
Küflenmemiş ekmeği
Zoruma gidiyor
Çöplerin önüne atılan ekmeğe muhtaç olmak
Zoruma gitmişti
Zorladım hiçbir zaman haram lokma boğazımdan gitmedi
Ama ben bir kuru kırıntının yıllarca cezasını çekmiştim
Babam
Heyhat
Ey zalim hayat
Babamın kollarını kirleten hayat
Senden alacağım var
Er ya da geç mahkememiz kurulacak
Ve
Hesabını ben ödediğim tüm faturalarını bedelini sana yansıtacağım
Kendime de doğmanın bedelini son nefesle uzatacağım
Yazdığım bu sırlı kağıdı burada yakacağım.