Sırıtır Sinsi Soysuz Şiiri - Aslı Demirel

Bir yaprak
Dünü yitirişleri sırtlanıp
Atıldı savruldu
Bin soluk saklıydı kıvrımlarına
Oysaki küçücük ve solgundu

Bir ahh kısalığında yeşil muratlar
Ne gönüllere kuruldu da
Bu son hali inanılacak gibi miydi
Hep böyle değil miydi yeşil firari

Kısırdı döngü son uçuşa kadar
Doğuştan yeşil sarıya kertikti

Aynada halini görünce
Tutmayan boynunu kaldırmak istedi
Yüz vermedi mavi yoktu ki elleri
Tek tek damladı hüznü
Tuzla buluşma zamanı gelmişti

Sinsi tuz alaşağı dudağıyla gülümsedi buza
Ve sırnaştı arsızca
Dondursun korlu alevleri diye
Nasıl olsa bir ara çöreklenecekti üstüne

Bitişlerin donduruculuğunda yandı kan
Gidişler değdirip tuzlu ayaklarını
Ayaza saldı canı
Kabuk bağlamadan

Şimdi korkulu rüya
Ufuktaki bahar
Yürek bilir sonunu
Sırt çevirmeye yeltenir
Önce bir filiz baş gösterir
Yeşil olur pıtırak gibi
Sonunda sarı can bulur yeşilden

Yerinden sökülmelere ağlar mavi
Dayanamaz sarılır buz beyazına
Tuz buz olur sevda
Bu döngü kısır ya
Sırıtır sinsi soysuz
Daha kaç ölüm olacak
Kurşunsuz...

(24 05 2007)