Sırılsıklam Şiiri - Kadir Arınç

Önce rüzgarda güz,

Sonra sarı bulutlar edepsiz…

Tutul sebepsiz…

Kalbe yağmurluk dikmiş sevgi habersiz,

Elden kopan derileri öldürdüğü yerde sokağın…

Sudan perdeler inen gözünle göremediysen,

Damla damla gelemediysen,

İt gibi titrerken izmariti kopanı yakamadıysan,

Daha ıslanmamışsındır,

Ya da yoktur rüzgarda yanan bir çakmağın…

Ona şöyle söyle yağmur:

Yağarım bir emirle kimsesizlere,

Kimsesizler yollarından bilinmezlere…

Urgan, hangi kuşun tüğünden yorgan?

Boyun, ne zamandır ince kıldan?

Sevilemezlere,

Deşip, dikilemezlere hatrın meyhanesinde kanun çaldır…

Notaları çiğner, kural tanımaz çalgıdır…

Yağmur değerse iki adım sonra,

O şişer,

Sen, şişersin…

Çaldığı zamandır…

Belki yağmurla görüştü,

Uyuyordur belki de,

Kim bilir belki de aşk sandığını şemsiyesiz öpmüştü,

Kahramanını arıyordur fıkradaki ikram?

Güneşten alacaklı âmâ ile tekrar,

Tepede çakan şimşekler saçlara üşüştü…

Ve bu gece bütün yıldırımlar bize düştü…

Böyle düş’tü,

Böyle sırılsıklam…