Sırılsıklam Aşk Şiiri - Gece Siyahı

Ben seni, seni hiç görmeden, bilmeden, tanımadan sevdim.
Ben seni uzaktan sevdim.

Şimdi yorgun yüreğimin sabahındayım.
Gözlerim sensizliğin ertesinde; hayaline direniyor, ağlamaklı.
Radyoda yine o şarkı çalıyor.

Hiç ayrılmadık seninle; değil bir sene, bir gün bile gitme...

Odamın her yeri buram buram hasretin kokuyor.
Aldığım her nefeste, hasretine ritim tutan yorgun kalbimin son atışları...

Yokluğunda can çekişen ruhumun bedenime isyanı...
Sen yoksun ya, bedenim terk edilmek üzere.
Kalamaz mıydın biraz olsun?
Sevemez miydin?

O kadar güzel bakışların vardı ki içinde yaşarım, ölmem sanıyordum.
Şimdi ise...
Sığamıyorum hiçbir yere. Bu şehrin her sokağında, taşında, toprağında,
Öksüz, yetim kalmış "ben" kadar "sen" diye çığlıkları yankılanıyor aşkımızın.
Sokakları boş; yalnızlığın sessiz ağıtları kaplıyor tüm şehri.
Sokak lambaları aydınlatmıyor sensiz yürüdüğüm bu kaldırımları.
Yokluğunda tüm renkler kaybolmuş; siyah-beyaz bir hayat...
Her şey küs olmuş yokluğunun ertesinde bu şehre.

Şimdi sen yoksun ya, benim de kırgınlıklarım var bu hayata.
Küskünlüğüm var bu şehre.
Yalnızlığım var mesela yokluğunda.
Aldığım nefes yetmiyor artık yanan ciğerlerime.
İçtiğim su yakıyor sensiz kalan bu yüreğimi.
Sen yoksun ya, taşımıyor dizlerim bedenimi.
Yokluğuna isyan eden ruhum bedenime küs olmuş.
Çöküp kalıyorum yaşlı gözlerimin buğulu hayalinde sen...
Üzerime karlar yağıyor, üşüyorum; yine yoksun...

Oysa hayallerim vardı sana dair, sevdaya dair.
Mutlu olacaktık; el ele koşacaktık kırlarda.
"Seviyor, sevmiyor" diyecektik papatya yapraklarını koparmadan.
Bir kelebek olacaktın içimde kıpır kıpır eden,
Dokunmaya kıyamadığım narin bir kelebek...
Çiçekler açacaktı gamzendeki çukurlarda.
Gözlerindeki gülüşlerde kaybolacaktım.
Ellerimiz terleyecekti heyecandan.
Kalp atışlarımız, bizim şarkımızın ritminde...

Birlikte gökyüzünü seyredip bir yıldız kaydığında,
Son dileğin ben olacaktım.
Son dileğim sen olacaktın.
Mutluluğa dair ne varsa yaşayacaktık.
Gün gelecek, bir dağın zirvesinde haykıracaktık sevgimizi.
Ve tekrar bize gelecekti yankısı kulaklarımızda:
"Ben de seni seviyorum." diyecektik.
Ne bileyim işte...
Bir deniz kenarında kuma "seni seviyorum" yazacaktık.
Gelen her dalganın silmesine inatla "seni seviyorum".
Ya da yağmurda ıslanacaktık; düşen her bir damlada,
Sırılsıklam yeniden âşık olacaktık birbirimize.

Sana dair,
Bana dair,
Bize dair,
Aşka dair...
Ne varsa iliklerimize kadar hissedip yaşayacaktık.

Şimdi...

Yaşamla ölüm arasında o ince çizgide mücadele eden bu sevda,
Yokluğunun sabahında yorgun yüreğimde...

Sensiz...
Kimsesiz...
Ve çaresiz...