Sırf bunun için güzel akşam

Sırf bunun için güzel akşam.
Ne kadar sağlam duruyorsa lügatte aşk.
Evet, aşk...
Bazen hiç bilmediğin bir insana.
Şiirlerde mantık aramayı kes.
Şu an burada boş yaptığımın ben de farkındayım.
Saçların için oturmuyorsam şu soğuk yerde vallahi namerdim.
Ellerimle cebelleşirken ben, sana yazmak kadar güzel bir eyleme girişiyorum farkına varmadan.
Ah bu farkına varamamak...
Aşk da böyle bir şey olsa gerek?

Bir devrimci edasıyla protesto ediyorum şiiri.
Dizelerden nasırlanmış omuzlarım.
Omuzlarım ki, bir ah çekerim...
Ben ki kitaplarla yüklenmiş bir merkebim dünyanın gözünde.
Süratle çözülüyor dizlerimin bağları ve kapanıyorum sana içerden kitlenmiş sürgülü kapılarla...
Bağlaçlar bağlar mı bizi birbirimize?

Bunun için mi demiştim?
Evet bunun için demiştim.
Yine de güzel akşam.
Yalnızım oysa bu adım benim.
Ve odamın sessizliğini bozmak ister akrep ve yelkovan.
Tik tak, tik tak, tik,
tak...
Beklemek güzel değilse duvarda asılı duran saat niçindir?
Niçin?

Belli ki sen de incinmiş bir kızsın.
Güllere hasret kalmışta olabilirsin.
Bu olabilir...
Evet olabilir...
Saçların bunun için normal güzellikte çünkü.

Tak tak
Kim o?
-Ben, Ömer!
Ömer kim?
-Şeytanın hem dostu, hem düşmanı.
Üzüntünün besmelesi.
Çilingir...
Benimle aralanır en açılmayan mutluluğun kapıları...
Bazen affın öncesi, pişmanlık, üzüntü diye vurulur kapılara adım.
Yani o şeytana boyun eğen aşk, hata, suç, günahtır benim adım.
Umutsa, Allah'ın ta kendisi...

Ben işte!
Akşamın içinden infilak eden bir yalnızlık.
Avuçlarım kana bulaşmış.
Yani ihanete, aşka, ayrılığa.
Tenhada işlenen bir cinayetin kim vurduya gitmiş sokağında bir maktulüm.
Ben bu şiiri yazmakla sana aşktan müebbet giydirilmiş bir mahkumum.
Sana geldim...
Ölmedim, buradayım hala.
Gencim ve yirmi üç yaşında.
Çıkamıyorum...
Satırları boynumda artık şiirin...
Ömer işte!
Akşamı omuzlayan.
Akşamları...
Yorgunum, anlatılacak şeyler var demek hala...

Ömer Altıntaş