Sırf Bu Yüzden Şiiri - Bekir Dalkıç

Geçiyor günlerim benim de.
Dönüyor akrebin iğnesinde zaman.
Tabutum giderek küçülüyor, küçüldükçe küçülüyor
Neredeyse bir çukura sığacak.

Omuzlarımda eriyor bu yalnızlık.
Giderek ağırlaşıyor varoluş ve kayganlaşıyor sisi.
Şiddeti artıyor ağrının, arttıkça artıyor.
Azaldıkça panzehirin etkisi.

Kendimi sakladığım yerleri bulamıyorum artık.
Unutuyorum nelere gülündüğünü.
Tahammülleri kalmıyor suskunluğuma, çok önce başladılar bıkmaya.
Cesareti olmuyor kimsenin, ahşap merdivenimden yukarı çıkmaya.

Çok uzandı karanlıkta ellerim, yoruldu el yordamı.
Bulamadım tutunacak bir dal, bataklık.
Bir ip attım, bağladım bir ucunu boğazıma.
Bulamadım öbür ucunu asılacak.
Sırf bu yüzden yaşıyorum.

Anlıyor musun?