Sîret-i Mesnevî Şiiri - Salih Çetin 3

Şair şiirin ta kendisiydi halbuki .
Bilemezdi insan gönülden bakmadığında baktıklarını yanlış gördüğünü .
Ya hissettikleri neydi şu koca cihanda bir karınca misali insan .
 Şehvete yahu zevk u sefaya mı meftun ,
Aşk var dersin doğru da dersin .
Ama bak aşk dediğinde kırıldı kalem .
O kadar kolay mıydı bir fili iğne deliğinden geçirmek .
O vakit ten kulağından sıyrıl da can kulağına bir bak .
Bir muhabbet meclisi açalım dediler bu vakitler de ,
 öyle ya hasbıhal di insana özünü ifşa ettiren .
 Ya kimedir muhabbet .
Hanidir sana seni anlatan ayna .
Derken konu konuyu açtı anlamadı  sözden özü .
 Ya sen cananım bildin mi şairin şiirin ta kendisi olduğunu .
Öyle ya usül olmadan vusül nerde görülmüş .
 Zira insan niçin göğe baktığında içi huzur bulur .
 Topraktan gelmedik mi nedir bu huzurun gökyüzünden istediği .
 Hakikat orda mı dersin .
Doğru da dersin .
Bilen söylemez,
 söyleyen bilmez efendim .