Siren Şiiri - Kaan Karaduman

Bazıları kekremsi sever,
Ettik mi yürümeye devam?
Ettik diyelim.
Sonra?
Sonra ne olacak ki?
Bekleyelim de görelim...
Biz bize yeteriz?
Yok canım ben kendime yeterim, sağ-ol!

Beni yatağa bağlayıp sonra ne yapmak isteyeceğine karar veren birisi olmalı...
Böyle güçlü olmalı, dayanıklı, ayrıca sevecen ve mahçup..
Ahh! o faytoncu her şeyi anlattı değil mi? boş boğaz ne olacak..
Ben çocukluk etmem, sen yeter ki çocuk kal..
Kal ki ben yine seni o faytona bindirebileyim,
Kulağına yine fısıldayabileyim sadece senin duyabileceklerini,
Gözlerine yine bakabileyim kalbimin en içinden.

İtfaiyenin sirenleri çalıyordu kalbimde ki ateşi söndüremediğim zaman.
Tam burada oturmuştun, tedirgindin, heyecanlıydın, gittikten sonra yorumları bekliyordun sabırsızlıkla..
Sana sarılırsam yine ısırır mısın beni?
Hadi söyle ne söylemek istiyorsan, söz veriyorum tek bir gözyaşı dökmeyeceğim..
Ben seni sıkmadım ki beni sevmekten hiç vazgeçme diye.
Sen kötü konuşursun ben iyi hatırlarım seni sorun değil, nasılsa seni ben yarattım içimde yine ben öldürürüm...
Bak gözlerime iyice bir bak,
Sana söyleyebileceğim en kötü söz; seni seviyor(d) um.
Biz kusursuz evlerimizde yaşamaya çalışırken, onlar kusurları seviyorlardı.
Şuan kalpten gitsem bence yeridir!
Sen o küçük kalbinle ancak bu kadar sevebilirdin zaten..
Senin için dağları delemem, senin için ölemem belki ama senin için kendimden vazgeçebilir(d) im.
Her aptal başta akıllı gözükür.
Seni boş verdim ama ben galiba hep çocuk kalacağım.

Beni çok özledim..
Büyük yakalarım vardı gösterişliydim...

SAYGILARIMLA…
10/12/2011 00:50 (Siren)