Sırça bebek Şiiri - Dağlar Özügüç

Güneş gibi doğmaktan hiç bıkmadın
Sabahın aydınlığı ile odama dolardın
Bilmem ki odamda ne vardı?Ne arardın?
Yıllarca ilk ziyaretçim hep sen oldun
Gözümü açtım koynumda seni buldum
Umarım sende aradığın neyse onu buldun
Bitince çıkar süratle bana gelirdin
Posta idaresindeki nöbetinden
Gelişini saklardım sokaktaki sütçülerden
Utanır çekinir korkardın her şeyden
Ürkerdin kıpırdayan perdelerden
Dokunmaya kıymazdım sana
Sırça bir bebek gibiydin
Gülüşünle cesaret bulur
Beyaz çarşaflarda kokunu arardım
Bu koca yürekte öyle büyüdün ki
Sonunda sen ben oldun
Şimdi ise seniz ben noksanım
Ama şimdi güzel bir söz uğruna
Namerde muhtaç oldum
Ben alıştım artık uzaktan sevmelere
Hasretle kulübemde şiir söylemelere
Bir köşede çekilip seni hayal etmelere