Hep ayık bir düş kırıklığına yelken açan
rüzgarım
nikotinli ellerimle kaybettiğim bir ömür yoksunluğu işte bu
Donmuş bir toprağın yatağındayım
suskunluk kadar kıyıya uzak
öfkenin teni gibi dipdiri
Urgan çekilen kalbime uyarlanmış
vagon sürü acılar
ruhumu deviren
Yüreğime çöken bu kara bulut , sıralı saatleri ömrümün
dinmeyecek ne kadar çapalasam da
üç beş çabuklukla silinip
Yalnız ve kimsesiz kaldığım bu dünyayı
işte terk edip gidiyorum artık .
Kayıt Tarihi : 29.1.2025 22:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!